Tusseninland, 27 maart 2014
Beste buur,
Ik ben
Dauw van hier wat verderop en zit al enige tijd met een vraag die ik je graag
zou willen stellen, maar waar ik tot nu toe het lef nog niet voor verzameld had. Dit is ze : Krijg jij ook spontaan oprispingen wanneer je hier in de
straat zwerfvuil ziet liggen of wanneer het “toevallig” in uw voortuintje
belandt? Ja? Wel, ik ken dat.
Telkens
ik naar mijn ouders fiets passeer ik plekjes waar het zich lijkt te verzamelen.
Dan kom ik daar geërgerd toe, begin een zaag te spannen en verveel er
bijgevolg mijn Pa en Ma ook nog eens mee.
Tot eergisteren, want toen besloot ik resoluut om dat niet meer te doen, die mensen verdienen beter. En
ook wij, de bewoners van deze laan, verdienen beter. Niemand leeft graag op een
vuilnisbelt, volgens mij. (Oké, zo ver is
het nog lang niet, maar we gaan het toch ook niet zo ver laten komen, mag ik
hopen).
Ik broeide dus het volgende idee uit. Toegegeven, toen ik het mijn ouders eergisteren voorlegde,
vond moeder het ietwat kierewiet maar, ’t zijn degenen die zich niets aantrekken van wat anderen over hen denken,
die de wereld een beetje veranderen, heb ik haar geantwoord. Mijn lief en m’n zoon
daarentegen vonden het een strak plan. En omdat het ook waar is dat je de
wereld maar kan veranderen wanneer je zelf begint, trok ik gisterenavond, de
dag voor de ophaalronde, mijn stoute schoenen aan en toog op pad (een
beetje verdoken in de avondschemering, dat wel, want zo graag word ik toch ook
weer niet als “kierewiet” bestempeld) en verzamelde het zwerfvuil dat aan
de straatkanten lag, in een grote plastic zak die ik had meegenomen en naderhand thuis in de
vuilniszak deponeerde. Vandaag, voor de middag, was het hele zootje al in de buik van de vuilniskar verdwenen.
Heb
je al opgemerkt hoe proper ze er vandaag bijligt, onze laan? Dat heb ik gedaan, ik
ben er wel een klein beetje fier op. En ja, ik had daar een vuilniszak voor
over als op die manier mijn omgeving aangenamer wordt om naar te kijken, want
ikzelf word daar namelijk ook opgeruimd en vrolijk van.
Ik zie
het zo : de straat waarin we wonen, dat zijn wij zelf; onze gemeente da’s ieder
van ons. Neem de bewoners weg en het bestuur heeft niets meer om te besturen
... ’t Is toch waar? Kunnen we er dan
niet beter iets gezellig van maken i.p.v. ons te ergeren en te zagen en alsmaar
te wachten tot de gemeentediensten de rommel komen opruimen? Eerlijk gezegd, één straat opruimen, zoveel
werk was dat eigenlijk niet, en het zou al helemaal niets meer betekenen als
ieder van ons een handje toestak. Zelfs de hoeveelheid vuil viel mee en de smoezelige
handen die ik aan mijn avondwandeling overhield waren met wassen zó weer
proper. Ik moest enkel mijn trots eventjes opzij zetten, da’s alles.
Die ergernissen
daarentegen plaagden me al vééééél te lang, zijn veel kwalijker voor mijn gezondheid en niet zomaar weg te krijgen
met wat water en zeep. Dus onder het motto : “Geef zwerfvuil onderdak in de
vuilniszak” heb ik die er dan ook maar meteen bij gesmeten ... Opgeruimd staat netjes. En zo zou ik het ook
graag willen houden.
En dan nu "mijn
advies" : Laat niemand je tegenhouden, wanneer je de behoefte voelt om in de
toekomst te doen zoals ik en je buurt op te
ruimen wanneer er weer eens een zak zijn vuil verloren is in de goot, je voortuin of het voetpad voor je huis.
Want
zeg nu zelf, vind jij het niet fijn, wanneer de straat waarin we wonen altijd
netjes zou zijn?
Een hartelijke
groet van een opgeruimde Dauw
