Mens zijn...
Met de ogen van een kind
verborgen achter een wit gordijn
de wereld bekijken
zonder zelf bekeken te worden.
Luisteren naar de stem van de straat
en zien
hoe de bomen in de tuin
meebuigen met de wind
zonder hun evenwicht te verliezen
(en even denk ik)
Was ik maar een boom
en niet het kind
met angst om groot te worden,
dat bang is te zullen breken in de wind.
De tijd maakt hen tot reuzen
berustend in hun ruisen.
De kracht van de wereld
stroomt door bomen...
Mensen hebben niets
alleen hun dromen.
- Dauw -
bijhorende tekening vind je hier