Hopa!

O ja, ook ik dacht als kind dat alles voor altijd zou blijven zoals het was, wanneer ik het maar stevig genoeg vasthield... Maar iedereen leert en zo begreep ik al gauw dat het er in werkelijkheid anders aan toegaat. Dat zij die durven loslaten - en telkens opnieuw recht staan wanneer de grond vanonder hun voeten wordt weggemaaid - om zonder twijfelen, met lege handen te herbeginnen, meestal de sterkste zijn. Houvast? Het zou me wat, dat is er niet. Nooit! Het is een illusie waarmee we onszelf  opzadelen en die ons vroeg of laat teleurstelt. 

"Als we maar hard genoeg werken zullen we gerespecteerd worden…" 

"Als we maar geld genoeg verdienen zullen we steeds iets te eten hebben…" 

"Als we maar een eigen huis kopen, zullen we nooit zonder beschutting zijn… "

"Als we maar kleren genoeg aanschaffen zullen we nooit naakt hoeven rond te lopen… "

"Als we maar de mensen rondom, aan ons binden, zullen ze ons nooit alleen laten…"
"Als we maar ... ".

We menen noden te kunnen lenigen door dingen te verwerven, te bezitten. Toch duurt het voor het leven slechts een vingerknip om ons alles weer afhandig te maken. Wie zich daarvan bewust is, houdt niet langer vast. Begeert ook niet meer en wordt een tevredener en vrijer mens.

Het is als vliegen op eigen krachten. Een vogeltje doet het gewoon. Mensen niet, die denken, … vaak en veel teveel. En toch, uiteindelijk staan we aan het eind allemaal zonder keuze en met lege handen voor die afgrond. 

Dwìngt het leven ons om hààr te laten gaan en tot dan leert ze ons keer op keer, dat degene die de moed ontbreekt om los te laten en uit het nest te springen, ook al kreeg hij duizend vleugels, nooit zal vliegen ...

Vier daarom het leven elke dag!

Fijne vakantie!

Volgt u mij?

"What a single "look" can do ..."



like to read more six-word-stories about 

"inspiration"?

Visit Marion on

(read my dutch version here)

...   Voor wie mijn taal verstaat zijn er hier nóg een handjevol    ...

Kan u zich het beeld van een fietsend meisje voor de geest halen, met de wind in haar haren, dat over een smal zandweggetje rakelings langs de velden scheert? Zie je haar gaan, met geloken oogleden, genietend van de zon,  de malse regen of een koel zomerbriesje strelend langs haar vrolijke gelaat? Met haar ene hand aan het stuur, tracht ze ondertussen met het andere speels, de voorbijflitsende halmen te grijpen, om er de zaadjes af te ritsen die ze vervolgens verder fietsend, met beetjes naast zich in de graskant laat vallen. Ziet u haar?

Dat meisje ben ik, zó leef ik mijn leven, zó verspreid ik mijn eigen verhaal. Ik pluk sterrenstof uit de lucht, houd het even in mijn hand, geef er een eigen betekenis aan en zaai het vervolgens in de geesten van iedereen die het kan raken, zodat het verder zou kunnen groeien, wel duizend maal en nooit meer verloren gaat!

Daarom is mijn vraag, aan iedereen die bij anderen hun mosterd halen :

Vermeld jij altijd de naam van de fotograaf van dat ene mooie beeld, of de auteur onder diens gedichten of verhalen..?

Met een knipoog van

- Dauw -