Transcendance

Zaterdag … 't Is weekend.


Deze ochtend  - de wind zat waarschijnlijk net in de goede richting - dwarrelde van buitenaf een elegie mijn dromen binnen. Terwijl ik heel in de verte de kerkklokken hoorde luiden, kwam uit net dezelfde richting een loeiende sirene aangewaaid. Aanvankelijk heel zachtjes, om daarna in drie concentrische cirkels telkens dichter en dichter te naderen. Ik ontwaak en mijn gedachten beginnen te malen. O jee, een ongeval, waarschijnlijk hier ergens in de buurt … en veel verder hoef ik dan niet meer na te denken. Wanneer er sirenes onze richting uit komen mag je er donder op zeggen dat het ongeval gebeurd is op de Rijksweg, een honderdtal meters verwijderd van mijn deur. En inderdaad, de derde keer dat de geluidsgolf aanzwelt, snoert de sirene rakelings onze laan voorbij recht het kruispunt van de Rijksweg tegemoet.

Terwijl ik klaarwakker naar het plafond van de slaapkamer staar begint ook de videoclip bij de muziek zich voor mijn geestesoog te ontrollen. Ambulanciers die uit de wagen springen om de schade op te meten, politieagenten die de plaats van het gebeuren verkeersvrij trachten te maken.
Met een diepe zucht probeer ik uit alle macht de beelden te verjagen alvorens er ook nog bekende gezichten beginnen op te doemen - wanneer opeens de tonen van de sirenes weer komen aanzetten. Nu in omgekeerde cirkels van dichtbij tot weer veraf. Van fortissimo naar forte, van mezzo-forte naar piano om uiteindelijk naar een pianissimo over te vloeien en zachtjes weg te sterven tot het enige geluid in de kamer enkel nog mijn in- en uitademen is.

… Ik adem … dus ik leef nog, hèhè! Terwijl nog even - heel in de verte - ik de laatste slagen van de kerkklokken tel, klinkt het slotakkoord. Het versleept zich door de lucht als een veel te zware eiken boekenkast die over houten planchetten wordt getrokken; een vliegtuig dat zich door de koude luchtlagen een weg zoekt naar de zon. Ook nu weer eerst zacht, dan aanzwellend om weerom uit te deinen in die hemelse verte. Na dit orgelpunt vraag ik me af of dit nu een elegie van het leven was, of eerder de dans van een mensenmaatschappij die - net als een wervelende woeli-meester - voortdurend in rondjes draait tot de trance erop volgt ?
Ik geeuw, strek me eens flink uit en wip uit bed.
Ik ga vandaag maar weer eens een rondje meedraaien met deze helse kermismolen en me, om te beginnen, naar de markt spoeden !
De dood had dan misschien wel de tuinman te pakken, maar mij nog lange niet!

Instappeuh!!!

We vertrekken!