‘t Is alweer even geleden dat je bent gekomen
om samen met mij weg te dromen
op een elfenbankje langs de wilde stroom,
onder de hoge levensboom.
Volg je mij naar mijn winterwonderland?
Sluit dan je ogen en geef me je hand.
Ik breng je erheen op mijn zwevend sneeuwtapijt.
Voorbij het jachten en jagen doorheen ruimte en tijd.
Voorbij het wensen en verlangen.
Ik heb de kristallen sleutel aan een ketting rond mijn hals gehangen.
Daarmee ontsluiten we de stadspoorten en ijshallen.
De wachters kennen mij, zij zullen ons niet lastig vallen.
Langs manestralen
gaan we dwalen.
Eten uit gouden schalen
en drinken uit heilige gralen.
Ginds komen al uit de hoogste regionen
zij die op de sterren wonen.
Met zachte gezangen
zullen ze ons omhangen.
Hoor je hun lied?
Zij neuriën slechts en spreken niet.
Deze wereld wit en licht
ontvangt je dra bij dag en dauw,
in een woordeloos gedicht.
in een woordeloos gedicht.
- DagEnDauw -
Heel mooi.
BeantwoordenVerwijderen=)
VerwijderenMooi, maar kunnen we het uitstellen tot de lente of de zomer :-)?
BeantwoordenVerwijderenGoh Johan, eigenlijk hoop ik dat tegen dan er geen 'Winterwonderland' meer zal zijn...
Verwijderen;-)
Het is inderdaad alweer een tijdje geleden, maar dat is juist het leuke... dan is er meteen een heleboel te doen, zien, horen, lezen en wordt het geen blitzbezoek maar "heerlijk vertoeven en slenteren langsheen...."
BeantwoordenVerwijderenIn deze drukke periode... niks mooier dan op je elfenbankje wegdromen, want geloof me... die kunst versta je écht wel hoor.
Fantasie kruidt het leven, hé mamira?
Verwijderen