Ziezo ... Gekozen

Late weekeindverwoording

Nog een beetje slaapdronken, overliep ik gisterenmorgen de mogelijke kanshebbers op mijn stem en moest opeens denken aan de laatste keer dat we naar de stembus gingen.

Ik was de voorgaande avond naar een concert van Neil Young geweest en liep ‘s ochtends nog zachtjes ‘Hurricaine’ voor me uit te zingen, toen de woorden “ I’m getting blown away” opeens letterlijk werden weggeblazen  door de loeiende sirenes van een brandweerwagen, die met volle kracht de laan kwam ingereden en prompt voor mijn deur halt hield. 

“Wat is dat toch met die zondagochtenden?”, vroeg ik me verbaasd af, “Elke brand, elke ramp, ieder ongeval lijkt hier wel te wachten tot het weekeinde, om zo de vrijwilligers van de  hulpdiensten en meteen ook de hele buurt hun welverdiende rust te ontzeggen.” 

Hoe opmerkzaam ik normaal ook ben, er viel nochtans niets bijzonders te bespeuren in het huis aan de overkant, waar toch alles leek plaats te vinden. 

Algauw werd de ene vervoegd door een tweede wagen, een ziekenwagen en een politiecombi en stond de hele laan in rep en roer. De buurt troepte samen, want iedereen was natuurlijk benieuwd naar wat er aan de hand was. 

Geanimeerde gesprekken kwamen op gang en als een lopend vuurtje deden  verhalen de ronde in verband met het gebeuren.  Blijkbaar hadden deze mensen, toen ze hun nieuwe huis betrokken, het al eens voor een brand behoed omdat de installateur de verwarmingsketel verkeerd had aangesloten. Dit was al de tweede keer in nog net geen tien jaar, stel je voor!

Na wat heen en weer geren van brandweermannen met slangen en toestanden, werd boven het slaapkamerraam van de jongste spruit geopend. 

Even leek het wel alsof het huis een draak werd die zijn muil opende om een rookwolk te laten ontsnappen, maar  het beest was ondertussen getemd en spuwde tenminste geen vuur meer. 

Bleek dat het zoontje van zes had zitten experimenteren met kartonnen dozen en een aansteker. 

Gelukkig zorgde  een alerte mama er met de hulp van de spuitgasten voor dat de schade wellicht niet al te groot was.

In de aanpalende tuin naast mijn Hof van Heden, namen de buren de gelegenheid te baat om hun eigen nieuwsgierige telg van dezelfde leeftijd, de gevolgen van dit argeloze spel bij te brengen en kreeg ik ondertussen ook een klare kijk… Eigenlijk had ik geen behoefte aan politieke partijen… ik wou op de brandweer stemmen. 

Op hen kan je rekenen: ze staan meteen klaar wanneer ze ergens nodig zijn; werken doelgericht; handelen snel; smoren de kleinste brand tot in de kiem... Ze zorgen ervoor dat het snel weer goed loopt als het fout gaat; houden het hoofd koel in crisissituaties; maken ervaringsgericht onderwijs voor onze kinderen mogelijk;  brengen mensen dichter bij elkaar en zo kan ik nog wel even doorgaan… 

Kortom, wat die hele resem politici ‘beloven’ zetten zij, op één zondagochtend èn in een handomdraai, zonder veel poespas om in daden. Wie heeft eigenlijk die politieke spelletjes nog nodig?

Laat ik voor de brandweer kiezen, dacht ik toen. Vuur beheersen is nu eenmaal geen kinderspel...