Als een schicht

Hij staarde me vanuit de witte ruimte op mijn tekenpapier, met een schichtige blik aan.

Ik zag de ogen van die prachtige witte hengst zó voor me.

Het enige wat ik nog hoefde te doen, was er de lijnen van vastleggen met mijn potlood op papier. Het zou een toepasselijke weergave zijn van het beeld dat ik die dag in een gedicht gevat had, meende ik.

Nu ja, dan doen we dat toch even?

Ik dook de kast in, op zoek naar mijn grafiet- en kleurpotloden en ging aan het werk.

Als vanzelf kwam hij tevoorschijn. De blik van mijn “Schicht”.

Toch had ik toen voor hem die naam nog niet verzonnen, dat kwam pas vorige zondag, een viertal dagen later, nadat we van een fietstochtje naar Buggenhout terug huiswaarts waren gekeerd.

Dat zat zo;

Mijn vriend en ik, waren alweer een heel eind op de terugweg naar ons Wuitensnest toen de lucht helemaal dicht trok en we op een halve kilometer van het dorpsplein van onze buurgemeente overvallen werden door een enorme plensbui. 

“Kom, we vragen hier voor eventjes kerkasiel aan” grapte hij, die de open deuren van het dorpskerkje als een uitnodiging zag om er te gaan schuilen voor dit helse weer.

We zetten de fietsen tegen de gevel en spurtten zo vlug onze benen ons konden dragen, het portaal in, terwijl het water met bakken naar beneden stortte.

Er zijn maar weinig ervaringen bekoorlijker dan vanuit een droog plekje, dit natuurgeweld met al je zintuigen te weten losbarsten, de geur te kunnen waarnemen, het geraas, de frisheid van de wind en de somberheid van de "over-drijvende" wolken waaruit de druppels op de straatstenen neerketsen, terwijl je wacht tot het moment waarop de lucht weer uitklaart en je opnieuw de fiets kan opspringen.
Bovendien bliezen achter ons - doorheen de kieren van de houten kerkdeuren-de orgelpijpen harmonieus mee op de tonen van deze hemelse hymne en werden we deelgenoot van een waar natuurconcert.

Een tiental minuutjes later was de bui gelukkig alweer over; we hadden ondertussen allebei ons regenplunje aangetrokken om er de laatste druppels mee op te vangen en vertrokken weer huiswaarts hopend dat het tot daar droog zou blijven.

Maar toen gebeurde het ...


(lees morgen het vervolg)