Niet van de poes ...

Foto DagEnDauw

Hèhè, dat hebben we ook weer gehad...Tijd voor een laat ontbijt.

Toen ik deze ochtend de deur naar de woonkamer opende, werd mijn reukorgaan plots geteisterd door die typische onaangename nevenverschijnselen van de lente.

Vannacht had er ontegensprekelijk een bezoeker langs huize DagEnDauw geparadeerd en er zijn sporen achtergelaten. Allicht kicken kattinnen op die geur en worden ze er gewilliger door, maar op mij maakten deze feromonen totaal niet de gewenste indruk, ze kwamen duidelijk niet van mijn ware Jacob, en mijn honger was dan ook vrijwel meteen over.

Niet de reukzin van de poes, maar die van een andere viervoeter, stak in mij de kop op, en als een geoefende retriever trok ik op jacht doorheen het huis. Ik zou dit katje wel eens wassen.

Had zoonlief wellicht de deur van de wasplaats vergeten sluiten gisterennacht, vroeg ik me af? Neen, dat was niet het geval.

Die deur was dicht en toen ik naar binnen ging, kwam me meteen de lieflijke geur van Marseillezeep tegemoet. Hier was duidelijk niets aan de hand.

In de keuken bleek, na grondig gesnuffel van mijn kant, de schade ook nog behoorlijk mee te vallen. Maar zodra ik de woonkamer weer binnen trad was de stank haast niet te harden.

Goed, hier moest dus ergens de lamp van die nachtelijke Cassanova branden.

Op handen en knieën, de neus ter hoogte van een denkbeeldige kater, inspecteerde ik iedere vierkante centimeter tot ik  langs de drempel van de schuifdeur kwam en mijn oog plots viel op een soort olieachtige substantie tegen het schuifdeurraam.

Yes! Pluim voor Dauw’s zintuigen. Ze hadden hun dienst alweer bewezen.

Hier had die potente Garfield  zijn  vlag dus geplant, maar niet voor lang meer.

Dacht dat kattenbeest nu werkelijk me te slim af te kunnen zijn? Dan had hij het wel grondig mis, poes.

Er was slechts één klein probleempje om hem met gelijke munt te kunnen terugbetalen…

Vrouw zijnde, miste ik er de instrumenten voor, maar geen nood, ook daar had ik algauw de oplossing voor bedacht; ik zou de hulp van míjn meneer inroepen.

Gewapend met een dikke dot keukenpapier nam ik hem bij de hand en liet hem sproeien over de geur waar die nachtelijke bezoeker zijn vlaggenspoor had getrokken. Mij altijd met hart en ziel ter wille zijnde, volbracht hij zijn opdracht van harte, royaal en overvloedig…

Ik lachte in mijn vuistje, daar zouden die fluwelen Don Juan en zijn volgzame Courtisanes met hem, wel hun bekomst van hebben, wanneer ze vannacht opnieuw hun bacchanalen vierden en voorbij mijn deurtje kwamen.

Ik drukte van blijdschap, die lieve schat een kus in zijn hals  en stak opnieuw mijn neus in de lucht, dit keer om  te genieten van een frisse geur van pompelmoes en groene thee die stilaan mijn huis vulde.

Ziezo we kunnen, zij het iets later dan gepland, toch nog gaan genieten van een smakelijk ontbijt. Dankjewel Mr. Proper, voor bewezen diensten, je gaf me mijn appetijt terug. 

Laat nu maar de sterke hete koffie aanrukken.