Momenteel een dagelijks tafereel

Wat prachtig toch, een luchtballet van twee jonge merelhanen die strijden om een eigen broedplek.

Amper van de vorige lente uit hun ei proberen ze nu al elk een overlappend deel van mijn tuin in te palmen. De twistappel schijnt ergens tussen de kerselaar en de vijver te liggen want daar is wellicht het meeste voedsel te vinden.

Toen deze morgen, de ene daar een regenworm uit de grond aan het lostrekken was, dook de ander erop af om 'm het merelmaal afhandig te maken of het op zijn minst samen op te peuzelen. Maar daar kwam niets van in. De eerste had veel meer zin in een krijgsdans om het karige voedsel dat hij zopas in het zweet des aanschijns bijna aan de aarde had ontrukt, met man en macht te verdedigen, dan het te delen.

Door het zachte lenteweer lijkt mijn tuin net een opgewonden muziekdoos. Terwijl in de top van de lijsterbes een vink zijn hoogste liedje aanheft, geeft een mezenmannetje in een helder en ritmisch herhaalde "turiet-turiet-turiet" de cadans aan. 

Hem hoorde ik deze morgen zo rond zeven uur al bezig in het nestkastje tegen de gevelmuur met de inrichting van zijn woonst. 

Hij achtte het daarbij nodig om, met een bijzonder geslaagde elektrische-wekker-imitatie (en jongens, wat heb ik een hekel aan dat soort wekkers), voortdurend aan z'n liefje te laten weten waarmee hij bezig was, zodat zij, ondertussen ergens in de omgeving op koopjesjacht naar nestmateriaal, dat ook zou doen. 

Een behoorlijk achterdochtig typetje dus, beslist niets voor mij ... Maar zij denkt daar duidelijk anders over want, wanneer je nauwkeurig luistert hoor je op zijn opdringerige "turiet", ergens in de verte telkens een zachte echo weerklinken als antwoord. 

En meneer "Spaghetti", die had dus geluk dit keer. Hij kon stilletjes op zichzelf terugplooiend, de aarde weer inglijden en zijn wonden gaan likken alvorens aan voortplanten te denken... 

Als de merel hem daarbij tenminste niet al geholpen had en hij zich ondertussen in tweeën vrolijk maakte over de beide kemphanen, want dàt kon ik vanuit mijn schuilplaats niet waarnemen zonder daarbij de dansers te verjagen die ondertussen aan hun paso doble waren begonnen.

Borst vooruit, kop omhoog en fier als een gieter draaiden ze om elkaar heen.

Soms samen opgaand dan weer  de ene boven de andere fladderend, om synchroon terug het gras op te dwarrelen en met geopende vleugels en de staart schuin opstaand opnieuw een rondedansje te maken en als door een wervelwind gegrepen spiraalsgewijs de lucht in te draaien, zwart en glanzend in het ochtendlicht. Tot één van beiden het uiteindelijk door had dat het ontbijt waarvoor gedanst werd er was vanonder gemuisd. Plots loonde al dat gefladder  de moeite niet meer en vloog de belager met veel heisa de tuin uit zodat ook het "geturiet" van de mezeman compleet van zijn melk, enkele seconden stilviel. Maar net zo gauw hernam hij het weer in de hoop dat vrouwlief weldra zou arriveren met het verzamelde nestmateriaal... Het leven dringt hier. Je merkt het aan alles, dat het eerste ei zó moet worden gelegd.

Op het dak koeren verliefde Turkse tortels en in de robinia overlegt, na een grondige inspectie, de ekster met zichzelf of ze takken uit het nest van vorig jaar zal recycleren, of het hele nest weer zal restaureren om het te recupereren. Ze raakt er niet uit en vliegt tenslotte krijsend weg.

"Maar alvorens aan jongen te beginnen" denkt de merel, "toch maar eerst een frisse douche nemen, want welke zichzelf respecterende merel-chick, wil er nu een bezwete merelhaan als man?" En hij is vastbesloten de mooiste Miss Merel tot zijn vrouw te maken, dat zie je 'm zó aan, al moest hij er z'n eigen broer dansend bij uit de weg ruimen...