Uit nostalgie

Webfoto (NASA) bewerking DagEnDauw

Aarde aan Komeet

opgewonden in haar cocon,

wentelend in ‘t zweet…

O, je kwam, nam en overwon

deze doldraaiende blauwe druppel in dat grote spiegelheelal,

die glinstering van één tel. Van geen tel, was ze.

Je flitst langs de melkweg weg, zoals het leven in jouw ijs vereist.

In vuur en vlam,

daar kan geen waterdrop tegenop.

Wat is haar waarde in jouw paradijs?

Lichtjaren van niets dan alleen maar

schittering om je heen, triljoenen zoals zij.

Spiegelglinsteringen, tranen, die allen

stralend in jouw ver gezicht

amper de morgen halen,

als nevels in het ochtendlicht.

In haar zindert jouw kracht

zolang er leven is voelt ze je

staartster, rots op drift, weergaloos gestroomlijnd lichtspel

razend door haar donkerste nacht.

Keer weer.

Kom, komeet (h)eet van die aardse atmosfeer.

Storm binnen,

laat het leven herbeginnen.

haar vurige wens

…wordt mens

- DagEnDauw -