Asteroïde gespot in de buurt van de aarde ...

"Een kleine asteroïde 2012 DA14 genaamd, zal op vrijdag 15 februari veilig door de buitenste satellietbaan van de aarde vliegen", blokletterde vandaag de NASA op de "Asteroidwatch page" van hun site.

Gisteren publiceerde een 'argeloze' ik, dit blog.

En kreeg het even koud om het hart toen ik vanavond betreffend krantenartikel in m'n mailbox las.

Nu gebeurt het wel vaker dat ik een wens uit, die na enige tijd bewaarheid wordt. Zo bloeide vorige zomer  wit vingerhoedskruid in de tuin die ik me het jaar daarvoor had gewenst en vond ik deze herfst tussen de straatstenen in mijn buurt een zaailing van een witte vlinderstruik waar ik al een tijdje van droomde. Ook de vogels durven de natuur in mijn tuin wel vaker een handje te helpen als het erop aankomt om mij gelukkig te maken.

Zoals die keer toen ik in het Eos-magazine bij de afbeelding van een ijsvogel het onderschrift had gelezen dat deze in onze contreien redelijk zeldzaam is, maar wel eens durft op te duiken, ik me betoverd door z'n kleuren een bezoekje van deze bonte fladderaar "in het echt" toewenste. En wat bleek? Op een koude winterochtend zat er plots eentje boven het vijvertje op een tak van mijn Japanse esdoorn, te gluren naar de vissen. Ik was zo verstomd dat ik er zelfs niet aan dacht om m'n fototoestel ter hand te nemen. Het moment was vervlogen en ik had het niet vastgelegd, tenzij in mijn geheugen. Maar hoe dan ook vergeet je zoiets niet, net zo min als ik ooit zal vergeten hoe in datzelfde vijvertje een drietal jaar geleden een koppel eenden landde toen ik net een paar dagen voorheen had staan mijmeren aan de waterkant, hoe leuk het wel zou zijn mocht er een stel eenden zijn nest bouwen aan de oever.
Nu hoor ik jullie al denken, aan een vijver is dàt toch niets bijzonders? Wel, ja en neen. Wanneer het een vijver van voldoende afmeting betreft valt dit allicht vaker voor, maar het vijvertje waarover ik hier schrijf is amper drie bij twee meter. En dat had het parende paar natuurlijk ook gauw door.
Een drietal dagen zorgden ze voor heel wat commotie tussen de waterleliebladen, maar besloten uiteindelijk hun heem toch maar ergens anders te gaan bouwen en vertrokken de vierde dag met de Noorderzon, mij achterlatend met een gelukzalig gevoel dat er althans een poging was gedaan om aan mijn wensen tegemoet te komen. Die keer had ik uiteraard wèl ruim de tijd benut om een aantal kiekjes te schieten.

Maar dit terzijde.

De tegemoetkoming aan mijn verzuchting vanwege de kosmos, betreft een heel ander kaliber en deed me toch even slikken.

Om eerlijk te zijn zal ik pas ècht weer gerustgesteld zijn wanneer die asteroïde Huize DagEnDauw morgenavond voorbij is gevlogen... 

Dat het leven ook aan een dergelijke vraag van mij wil tegemoet komen, heeft me plots bewust gemaakt van het feit dat ik toch maar beter wat voorzichtiger kan worden in wat ik zoal wens. Zo zal een komeet maar eens echt mijn eetkamer binnen vliegen op het ogenblik dat de maaltijd hier wordt geserveerd... Je zou toch wel voor minder nalaten  om je potje te koken, niet?