Bla bla bla ...

of

We spreken, we praten, we babbelen, we kletsen, we converseren, we communiceren, we strelen met woorden, we slaan ze om elkaars oren. Verkwisten ze mateloos, gebruiken en misbruiken ze zonder noodzakelijkerwijs iets zinnigs te zeggen. Of verzwijgen ze om al dan niet te kwetsen.

Woorden ...
We gebruiken ze, zonder nadenken, zonder op de gevolgen ervan te letten. Ze branden op onze tongen, liggen op onze lippen, raken onze harten, sturen onze geesten, strelen onze zinnen, misleiden onze zielen.
Als gesproken vleugels van gedachtenvogels leiden ze een eigen bestaan. Eens ze door het luchtruim zeilen, kunnen we ze nog enkel laten gaan.

Heeft een geheim iemands oren bereikt? Wees dan maar zeker dat het niet langer een geheim zal zijn. Verklankte woorden zijn immers vogelvrij. Ze waren rond, dolen als verloren zielen, verdwalen als pijlen die werden verschoten zonder doel of als sterren die mettertijd weer doven.
Maar gelukkig kunnen ze ook weer vergeten worden – als dat misschien een troost mag zijn.

Van een heel ander kaliber zijn de geschreven woorden. Deze aan elkaar geregen letters - onschuldig in essentie - zijn niet langer vogels maar gedempte kogels. Stilzwijgend zijn ze geduchte, veel doeltreffender projectielen en bovendien ook duurzamer in hun bestaan. Wat niet mag vergeten worden kan als woord maar beter neergeschreven staan.

Tot zover wat bedenkingen deze ochtend. ‘k Weet het, allemaal praatjes tegen de vaak.
Maar dat is wèl de reden waarom ik vóór het winkelen steeds een boodschappenlijstje maak.