“ Two possibilities exist :
either we are alone in the Universe or we are not.
Both are equally terrifying.“
Deze week las ik op twee totaal verschillende momenten en los van elkaar, deze zogenaamde "wijze (?) woorden" (ze werden door degene die ze citeerde inderdaad als dusdanig omschreven), en beide keren wrong er wat vanbinnen in mij.
Ik vind vooral mensen die dít als "wijze" woorden omschrijven "beangstigend". Wat heet tegenwoordig "wijs", denk ik dan? En wie ZIEN zij dan als "WIJ"?
Menen zij dat zij de aarde zelf representeren, met alles erop en eraan? Dat zij zelf vogels, bomen, bloemen, vissen, beren, varkens, wolven, insecten, ja zelfs bacteriën en virussen zijn?
Hoe kan iemand die twijfel opperen dat we, al was het maar één seconde, "alleen" zijn in de kosmos?
Alle leven zit verdraaid onder onze neus en dàt schijnen dit soort mensen klaarblijkelijk nog niet eens op te merken laat staan waardig te keuren.
Hoe zouden zij dan op een andere planeet "leven" herkennen en welk verschil zou dat voor hen maken zij het misschien dat ze hopen van deze wezens de oplossing voor alle problemen te zullen krijgen? Begrijpe wie begrijpen kan. Het lijkt me de angst zelf die hun brein regeert.
Hoe ver zijn zij met hun bewuste en denkende geest al heen en lam gelegd door die angst?
We kwamen zelfs niet in ons eentje of alleen op deze wereld. Elk van ons kwam uit een allesomvattend warm (moeder-) lichaam dat na onze geboorte plaats maakte voor een ons omringende moeder natuur... We zijn en worden door de zorgzame Aarde gedragen en verdragen ; "onbewust liefdevol" want omsloten met een nog steeds (maar voor hoe lang nog?) perfecte atmosfeer om ons in een paradijs te kunnen wanen, maar sommigen lijken zich hier duidelijk niet bewust van te zijn : ze richten hun blik liever verderop naar ergens daarboven of daarbuiten terwijl we hier lekker doorgaan met het verder verzieken van onze eigen omgeving ...
Mochten we ons écht bewust zijn zoals we toch zo graag beweren, dan zouden we ook bij machte zijn dìt gegeven ten volle te beseffen en weten dat al ons huidige streven tégen ons welzijn en onszelf als mens is gericht. Dat het tegenwoordig eerder zó is dat, hoe minder we zouden ingrijpen en willen bezitten of beheersen, hoe mooier de aarde weer zou kunnen worden. Elk van ons zou daartoe horen bij te dragen door het loslaten van onnodige verworvenheden. Want als we daartoe niet bereid zijn dan hebben we de strijd op voorhand al verloren...
Hoe meer we zouden minderen, hoe beter het zou zijn voor zij die na ons verder moeten met wat we achterlaten.
Wij zijn niet God, noch de natuur zelf, we zijn slechts een overmoedig om niet te zeggen "hoogmoedig" minuscuul deeltje ervan met een rechtevenredig soort zelfbewustzijn en een onnoemelijke hebzucht.
Laat ons dat (zelf-)bewustzijn asjeblief zinnig en in het belang van het geheel gaan gebruiken, en niet uitsluitend voor onszelf.
Wees gerust... de aarde kan perfect zonder de mens verder, maar dat is omgekeerd zeker niet het geval!!! Misschien ware het dan ook niet slecht mochten we eerst alle medebewoners van deze aarde - en ik doel hier zeker niet enkel op de mens maar op àlles wat leeft - iets beter trachten te begrijpen alvorens te speuren naar buitenaards leven.
Er is nog zoveel hier op onze eigenste planeet dat we totaal niet begrijpen... Als we nou dààr al eens mee begonnen?
🌱🌱🌱
