Reizen

BREIZH  (Bretagne)

"TI -PLOUZ"

aquarel in mijn reisdagboek

29,7/21 cm

Wat zijn ze toch schilderachtig, deze huisjes met rieten daken, "TI -PLOUZ" in het Bretoens of chaumières in het Frans genaamd. Het zijn traditionele landhuisjes die zowat in heel Noord- en West-Europa voorkomen en hun naam ontlenen aan het rieten dak (tarwe- of roggestro, rietstengels) waarmee ze zijn bedekt. Je vindt ze op de Britse Eilanden, Nederland, Duitsland, Denemarken, België, evenals in Noordwest-Frankrijk, meer bepaald in Normandië. Ook in sommige zuidelijke regio's zoals de Camargue, de Brière, of op plaatsen zoals in Quebec, waar ze voornamelijk erfgoed uit het koloniale tijdperk zijn. Deze "TI-PLOUZ" schilderde ik op mijn reis door Bretagne. We bezochten er twee dorpjes, waaronder eentje te Névez, die bijna geheel in deze typische bouwstijl waren opgetrokken. En wat erg leuk was; in het tweede dorpje waren de nokken met groene vetplantjes begroeid, wat een erg sprookjesachtige aanblik bood.

Gaston Bachelard (frans filosoof en schrijver, leefde van 27 juni 1884 tot 16 oktober 1962) stelt in zijn "Poëtica van de ruimte" het huisje (la chaumière) tegenover het kasteel: "het huisje heeft een veel diepere menselijke betekenis dan alle kastelen in Spanje. Het kasteel is bewusteloos, het huisje geworteld.

Bekijk hier de andere schetsen uit de serie "Bretagne".

Gras maaien

Schepseltje klein

Zal je er morgen ook nog zijn?

Gisteren, vlijtig bezig met het maaien van het gras, viel mijn oog plotseling op dit kleine wezentje.

Onooglijk zat het daar, ingedut  onder de kerselaar in het gras, duidelijk nog niet klaar om zich hoger dan twee centimeter boven de grond te begeven.

Gelukkig had ik het tijdig opgemerkt of ... neen ik mag er gewoon niet aan denken.

Hoe dan ook, mijn gras riep erom gekortwiekt te worden, hoewel dit stumperdje vast niet.

Een beetje versuft nog, liet het zich zonder weerstand te bieden omvatten door mijn handen, maar boven mijn hoofd hoorde ik in de kerselaarskruin wel behoorlijk wat protest.

Ik was dus beslist niet de enige die zich zorgen maakte over dit jonge leven en dat stemde me al veel geruster.

Achterin de tuin groeit een dikke bos grootbladige klimop die zijn ranken beschermend over de aarde heeft gelegd. Daar leek het me veilig genoeg om het vogeltje tijdelijk te verbergen voor rovers en grasmachines. Ik liet het er weer vrij, hopend dat zijn ouders het wel zouden terugvinden.

Zodra ik mijn handen opende wipte het de grond op en kroop onder het bladerdek, vervolgens toog ik opnieuw aan de slag.

Na de maaibeurt, bleek het merelkuiken verdwenen. Toch liet dit voorval me niet los. Temeer omdat er geen zekerheden zijn, al helemaal niet over de levensduur van jonge merels en het nog zo'n lange weg leek te moeten gaan alvorens zijn vleugels uit te kunnen slaan.  Maar ook omdat ik jammer genoeg de kans had verkeken om deze pasgeborene op de gevoelige plaat vast te leggen toen ik de gelegenheid had. Voorlopig dus geen getuigenis van zijn bestaan. 

Zodra de natuur na de winter weer herleeft, maak ik elke morgen een ommetje door m'n tuin om te zien hoe alles groeit en bloeit en er zijn gangetje gaat, zo ook deze ochtend. En raad eens wie me als eerste kwam begroeten toen ik naar buiten stapte? Inderdaad. 

Merlotje had tot mijn grote vreugde deze nacht alvast overleefd en wou daar maar wat graag van getuigen zo bleek. Daar heb ik vanochtend natuurlijk gretig gebruik van gemaakt. Dat spreekt voor zich, een ezel..., weet je wel?

Hier is alvast nòg een plaatje want het bovenstaande is vanzelfsprekend eveneens pas vanmorgen vastgelegd. En nu maar duimen dat dit jong ook volwassen mag worden, ik zou voor zijn avondliedjes maar al te graag wat kersen met hem delen deze zomer.

Nuttige wenken :

Elk jaar worden er duizenden jonge vogels (al dan niet vermeend) in nood, mee naar huis genomen om ze daar te verzorgen, maar dit vraagt toch iets meer kennis dan de meeste mensen vermoeden. Daarom enkele tips om een aantal logische maar ernstige fouten te voorkomen. 

Brood en melk is voor alle jonge dieren slecht tot zelfs dodelijk! 

Een belangrijke fout die vaak gemaakt wordt is het meenemen van jonge merels en lijsters die op de grond zitten omdat ze niet vliegen. Alvorens een jonge merel echt kan vliegen is hij doorgaans al lang het nest uit gehupt. Hulpeloos en als kant en klaar brokje voor katten zit zo'n beestje onder een heg of struik om zijn moeder te schreeuwen. Het klinkt vast raar, maar dat hoort zo. Het advies is dan ook, gewoon laten zitten als hij er uitziet zoals op de foto hierboven. Zelfs als hij nog wat kleiner is, is het normaal dat hij het nest verlaten heeft. 

Een mereljong dat rondhuppelt en al wat veren heeft kan je ook niet meer terugzetten in zijn nest want hij wipt er meteen weer uit. Mocht het nog geheel donzig zijn of door een kat bejaagd dan is eerste hulp wèl gewenst en moet er gevoerd worden. Erg verzwakte jongen kan je weer wat oplappen door ze een beetje opgeloste druivensuiker met water in de bek te druppelen. Sperren ze eenmaal, dan is kattenvoer uit blik tijdelijk een geschikt alternatief. Daarvan kan je om het uur kleine stukjes in het open bekje doen tot het stopt met bedelen. In principe kan je ze op die manier groot brengen. Extra meelwormen (kop eraf), een klein beetje eivoer of wat universeel voer erbij is prima. Gemalen vlees is op zich goed voedsel als je niks anders in huis hebt. Regenwormen kunnen ook, maar volstaan niet.  

Zodra de jonge merel zelf eet en zijn staartveren volgroeid zijn, kan hij vrijgelaten worden. Als overgang naar de vrijheid is het aangewezen de vogel weer schuw te maken voor je hem loslaat. Vogelopvangcentra, hebben daarvoor voldoende ruimte en de nodige volières voorhanden. Het blijft dus raadzamer een jong in nood naar een gespecialiseerd vogelopvangcentrum te brengen indien er zich toevallig één in je buurt bevindt. 

Brief aan mijn buren

Tusseninland, 27 maart 2014

Beste buur,

Ik ben Dauw van hier wat verderop en zit al enige tijd met een vraag die ik je graag zou willen stellen, maar waar ik tot nu toe het lef nog niet voor verzameld had. Dit is ze : Krijg jij ook spontaan oprispingen wanneer je hier in de straat zwerfvuil ziet liggen of wanneer het “toevallig” in uw voortuintje belandt? Ja? Wel, ik ken dat.

Telkens ik naar mijn ouders fiets passeer ik plekjes waar het zich lijkt te verzamelen. Dan kom ik daar geërgerd toe, begin een zaag te spannen en verveel er bijgevolg mijn Pa en Ma ook nog eens mee. 

Tot eergisteren, want toen besloot ik resoluut om dat niet meer te doen, die mensen verdienen beter. En ook wij, de bewoners van deze laan, verdienen beter. Niemand leeft graag op een vuilnisbelt, volgens mij. (Oké, zo ver is het nog lang niet, maar we gaan het toch ook niet zo ver laten komen, mag ik hopen). 

Ik broeide dus het volgende idee uit. Toegegeven, toen ik het mijn ouders eergisteren voorlegde, vond moeder het ietwat kierewiet maar, ’t zijn  degenen die zich niets  aantrekken van wat anderen over hen denken, die de wereld een beetje veranderen, heb ik haar geantwoord. Mijn lief en m’n zoon daarentegen vonden het een strak plan. En omdat het ook waar is dat je de wereld maar kan veranderen wanneer je zelf begint, trok ik gisterenavond, de dag voor de ophaalronde,  mijn stoute schoenen aan en toog op pad (een beetje verdoken in de avondschemering, dat wel, want zo graag word ik toch ook weer niet als “kierewiet” bestempeld) en verzamelde het zwerfvuil dat aan de straatkanten lag, in een grote plastic zak die ik had meegenomen en naderhand thuis in de vuilniszak deponeerde. Vandaag, voor de middag, was het hele zootje al in de buik van de vuilniskar verdwenen.

Heb je al opgemerkt hoe proper ze er vandaag bijligt, onze laan? Dat heb ik gedaan, ik ben er wel een klein beetje fier op. En ja, ik had daar een vuilniszak voor over als op die manier mijn omgeving aangenamer wordt om naar te kijken, want ikzelf word daar namelijk ook opgeruimd en vrolijk van.

Ik zie het zo : de straat waarin we wonen, dat zijn wij zelf; onze gemeente da’s ieder van ons. Neem de bewoners weg en het bestuur heeft niets meer om te besturen ...  ’t Is toch waar? Kunnen we er dan niet beter iets gezellig van maken i.p.v. ons te ergeren en te zagen en alsmaar te wachten tot de gemeentediensten de rommel komen opruimen?  Eerlijk gezegd, één straat opruimen, zoveel werk was dat eigenlijk niet, en het zou al helemaal niets meer betekenen als ieder van ons een handje toestak. Zelfs de hoeveelheid vuil viel mee en de smoezelige handen die ik aan mijn avondwandeling overhield waren met wassen zó weer proper. Ik moest enkel mijn trots eventjes opzij zetten, da’s alles.

Die ergernissen daarentegen plaagden me al vééééél te lang, zijn veel kwalijker voor mijn gezondheid en niet zomaar weg te krijgen met wat water en zeep. Dus onder het motto : “Geef zwerfvuil onderdak in de vuilniszak” heb ik die er dan ook maar meteen bij gesmeten ...  Opgeruimd staat netjes. En zo zou ik het ook graag willen houden.

En dan nu  "mijn advies" : Laat niemand je tegenhouden, wanneer je de behoefte voelt om in de toekomst te doen zoals ik en je buurt op te ruimen wanneer er weer eens een zak zijn vuil verloren is in de goot, je voortuin of het voetpad voor je huis.

Want zeg nu zelf, vind jij het niet fijn, wanneer de straat waarin we wonen altijd netjes zou zijn?

Een hartelijke groet van een opgeruimde Dauw

Het is genoeg geweest...

Ik had het kunnen weten : het was te mooi om waar te zijn. Meestal kies ik voor eenvoud en degelijkheid en laat ik me niet zo gauw verleiden door reclamebeloftes of een mooie verpakking, noch door producten die met allerlei, meestal overbodige, gesofisticeerde snufjes zijn uitgerust. Behalve dan die ene keer, toen ik bij het ontwerp van mijn blogpagina's voor de "dynamic views" ging. Toch zag het er bij aanvang nochtans allemaal erg stijlvol uit. Maaaarrrrr,

... Màààààànden heb ik me geërgerd aan die twee blogs, waarop ik mijn foto's en tekeningen publiceer. De ene keer veranderden de basiskleuren van de lay-out van zacht rood naar pikzwart, wat onopvallend de waarneming van mijn foto's en tekeningen beïnvloedde. Een volgende keer lukte het me niet om een voorbeeld te krijgen van mijn publicaties, zodat ik achteraf nog steeds allerlei zaken diende aan te passen wanneer de foto of tekening al gepubliceerd was. Vaak ook kon ik mijn eigen reactieruimte niet in, om te antwoorden op de berichtjes van mijn lezers, zodat uiteindelijk niemand nog reageerde ... Zelfs ving ik op dat mensen in bepaalde gevallen gewoon niet eens kónden reageren. Kortom het blogontwerp, dat door Blogger als "dynamic views" wordt aangeprezen en er aanvankelijk wel erg verleidelijk uitziet, is helemaal niet zo dynamisch als wordt voorgesteld. Integendeel het blokkeert voortdurend, zodat zelfs de "view" uiteindelijk niet langer bevredigd.

Daarom heb ik de voorbije dagen - en gelukkig werden het geen weken - trachten terug naar een eenvoudigere versie over te schakelen. Of dat kon wist ik bij aanvang van de werken nog niet, want ik had gemerkt dat sommige delen van die blogs elkaar overlapten, iets wat bij de huidige lay-out niet bestaat.

Ik heb uiteindelijk maar de koe bij de hoorns gevat en gedacht : ach, lukt het me niet om daar een aanvaardbare oplossing voor te bedenken, dan koppel ik toch gewoon twee nieuwe pagina's aan mijn Stek, en haak ik beide dwarsliggers er doodeenvoudig af. Maar het bleek niet nodig.

Jullie kunnen het resultaat al meteen gaan bekijken. Ik heb het heel bewust sober gehouden, zodat alle aandacht naar de foto's en tekeningen gaat en niet naar de vormgeving van het blog. Op twee dagen tijd kreeg ik uiteindelijk het hele zootje dan toch weer op zijn pootjes. Ik ben tevreden met het resultaat. Enneuh... wat denkt u ervan?

Een groet van "Dauw-met-niet-langer-de-handen-in-het-haar", klaar voor het nieuwe schooljaar.

Titanenstrijd

Verwonde stervende elf,

al deels gekist in je pantserdracht

ingeblikt na jouw laatste vlucht

trok je stuiptrekkend door de nacht.

Mijn zachtheid bikkelhard

vond je tè mooi om dood te doen.

Ik liet jou achter in het gevecht,

want lafaards kennen geen fatsoen...

Uur na uur... na uur... na uur...

leverde jij een schijnbaar eindeloze strijd

 en flakkerde het vuur nog

van een Titaan tegen de Tijd...

DagEnDauw

Om deze "bijzondere promenade" te voleindigen, klik op bovenstaande foto ...

Niet van de poes ...

Foto DagEnDauw

Hèhè, dat hebben we ook weer gehad...Tijd voor een laat ontbijt.

Toen ik deze ochtend de deur naar de woonkamer opende, werd mijn reukorgaan plots geteisterd door die typische onaangename nevenverschijnselen van de lente.

Vannacht had er ontegensprekelijk een bezoeker langs huize DagEnDauw geparadeerd en er zijn sporen achtergelaten. Allicht kicken kattinnen op die geur en worden ze er gewilliger door, maar op mij maakten deze feromonen totaal niet de gewenste indruk, ze kwamen duidelijk niet van mijn ware Jacob, en mijn honger was dan ook vrijwel meteen over.

Niet de reukzin van de poes, maar die van een andere viervoeter, stak in mij de kop op, en als een geoefende retriever trok ik op jacht doorheen het huis. Ik zou dit katje wel eens wassen.

Had zoonlief wellicht de deur van de wasplaats vergeten sluiten gisterennacht, vroeg ik me af? Neen, dat was niet het geval.

Die deur was dicht en toen ik naar binnen ging, kwam me meteen de lieflijke geur van Marseillezeep tegemoet. Hier was duidelijk niets aan de hand.

In de keuken bleek, na grondig gesnuffel van mijn kant, de schade ook nog behoorlijk mee te vallen. Maar zodra ik de woonkamer weer binnen trad was de stank haast niet te harden.

Goed, hier moest dus ergens de lamp van die nachtelijke Cassanova branden.

Op handen en knieën, de neus ter hoogte van een denkbeeldige kater, inspecteerde ik iedere vierkante centimeter tot ik  langs de drempel van de schuifdeur kwam en mijn oog plots viel op een soort olieachtige substantie tegen het schuifdeurraam.

Yes! Pluim voor Dauw’s zintuigen. Ze hadden hun dienst alweer bewezen.

Hier had die potente Garfield  zijn  vlag dus geplant, maar niet voor lang meer.

Dacht dat kattenbeest nu werkelijk me te slim af te kunnen zijn? Dan had hij het wel grondig mis, poes.

Er was slechts één klein probleempje om hem met gelijke munt te kunnen terugbetalen…

Vrouw zijnde, miste ik er de instrumenten voor, maar geen nood, ook daar had ik algauw de oplossing voor bedacht; ik zou de hulp van míjn meneer inroepen.

Gewapend met een dikke dot keukenpapier nam ik hem bij de hand en liet hem sproeien over de geur waar die nachtelijke bezoeker zijn vlaggenspoor had getrokken. Mij altijd met hart en ziel ter wille zijnde, volbracht hij zijn opdracht van harte, royaal en overvloedig…

Ik lachte in mijn vuistje, daar zouden die fluwelen Don Juan en zijn volgzame Courtisanes met hem, wel hun bekomst van hebben, wanneer ze vannacht opnieuw hun bacchanalen vierden en voorbij mijn deurtje kwamen.

Ik drukte van blijdschap, die lieve schat een kus in zijn hals  en stak opnieuw mijn neus in de lucht, dit keer om  te genieten van een frisse geur van pompelmoes en groene thee die stilaan mijn huis vulde.

Ziezo we kunnen, zij het iets later dan gepland, toch nog gaan genieten van een smakelijk ontbijt. Dankjewel Mr. Proper, voor bewezen diensten, je gaf me mijn appetijt terug. 

Laat nu maar de sterke hete koffie aanrukken.

Momenteel een dagelijks tafereel

Wat prachtig toch, een luchtballet van twee jonge merelhanen die strijden om een eigen broedplek.

Amper van de vorige lente uit hun ei proberen ze nu al elk een overlappend deel van mijn tuin in te palmen. De twistappel schijnt ergens tussen de kerselaar en de vijver te liggen want daar is wellicht het meeste voedsel te vinden.

Toen deze morgen, de ene daar een regenworm uit de grond aan het lostrekken was, dook de ander erop af om 'm het merelmaal afhandig te maken of het op zijn minst samen op te peuzelen. Maar daar kwam niets van in. De eerste had veel meer zin in een krijgsdans om het karige voedsel dat hij zopas in het zweet des aanschijns bijna aan de aarde had ontrukt, met man en macht te verdedigen, dan het te delen.

Door het zachte lenteweer lijkt mijn tuin net een opgewonden muziekdoos. Terwijl in de top van de lijsterbes een vink zijn hoogste liedje aanheft, geeft een mezenmannetje in een helder en ritmisch herhaalde "turiet-turiet-turiet" de cadans aan. 

Hem hoorde ik deze morgen zo rond zeven uur al bezig in het nestkastje tegen de gevelmuur met de inrichting van zijn woonst. 

Hij achtte het daarbij nodig om, met een bijzonder geslaagde elektrische-wekker-imitatie (en jongens, wat heb ik een hekel aan dat soort wekkers), voortdurend aan z'n liefje te laten weten waarmee hij bezig was, zodat zij, ondertussen ergens in de omgeving op koopjesjacht naar nestmateriaal, dat ook zou doen. 

Een behoorlijk achterdochtig typetje dus, beslist niets voor mij ... Maar zij denkt daar duidelijk anders over want, wanneer je nauwkeurig luistert hoor je op zijn opdringerige "turiet", ergens in de verte telkens een zachte echo weerklinken als antwoord. 

En meneer "Spaghetti", die had dus geluk dit keer. Hij kon stilletjes op zichzelf terugplooiend, de aarde weer inglijden en zijn wonden gaan likken alvorens aan voortplanten te denken... 

Als de merel hem daarbij tenminste niet al geholpen had en hij zich ondertussen in tweeën vrolijk maakte over de beide kemphanen, want dàt kon ik vanuit mijn schuilplaats niet waarnemen zonder daarbij de dansers te verjagen die ondertussen aan hun paso doble waren begonnen.

Borst vooruit, kop omhoog en fier als een gieter draaiden ze om elkaar heen.

Soms samen opgaand dan weer  de ene boven de andere fladderend, om synchroon terug het gras op te dwarrelen en met geopende vleugels en de staart schuin opstaand opnieuw een rondedansje te maken en als door een wervelwind gegrepen spiraalsgewijs de lucht in te draaien, zwart en glanzend in het ochtendlicht. Tot één van beiden het uiteindelijk door had dat het ontbijt waarvoor gedanst werd er was vanonder gemuisd. Plots loonde al dat gefladder  de moeite niet meer en vloog de belager met veel heisa de tuin uit zodat ook het "geturiet" van de mezeman compleet van zijn melk, enkele seconden stilviel. Maar net zo gauw hernam hij het weer in de hoop dat vrouwlief weldra zou arriveren met het verzamelde nestmateriaal... Het leven dringt hier. Je merkt het aan alles, dat het eerste ei zó moet worden gelegd.

Op het dak koeren verliefde Turkse tortels en in de robinia overlegt, na een grondige inspectie, de ekster met zichzelf of ze takken uit het nest van vorig jaar zal recycleren, of het hele nest weer zal restaureren om het te recupereren. Ze raakt er niet uit en vliegt tenslotte krijsend weg.

"Maar alvorens aan jongen te beginnen" denkt de merel, "toch maar eerst een frisse douche nemen, want welke zichzelf respecterende merel-chick, wil er nu een bezwete merelhaan als man?" En hij is vastbesloten de mooiste Miss Merel tot zijn vrouw te maken, dat zie je 'm zó aan, al moest hij er z'n eigen broer dansend bij uit de weg ruimen...

Het forum "Tusseninlandum"

Iedere zaterdag is er markt bij ons op het dorpsplein.  ’s Morgens, nog voor zonsopgang arriveren de eerste marktkramers al, om hun waren uit te stallen, zoeken het plekje op, dat voor hen werd voorbehouden en gaan meteen aan de slag, tussen de bedrijvigheid door, met collega’s over koetjes en kalfjes keuvelend of aan de hand van het weer, voorspellingen makend over de te verwachten gang van zaken. Het is veruit het enige moment waarop er nog een beetje leven is op het marktplein van onze gemeente, waar voor de rest van de week nog nauwelijks wat te beleven valt. Die dag worden meestal ook de kerkelijke huwelijken ingezegend. 

Zo rond een uur of tien, wanneer het aantal marktgangers zijn piek bereikt, komen ook zij aangereden; ceremoniewagens te kust en te keur. 

Ze wisselen met de seizoenen èn de mode. 

Een tijdje geleden waren het nog charmante oldtimers die opmars maakten, versierd met bloemen, tule, strikjes en lintjes, en in de zomer dan vooral, paardenkoetsen of oude trollies met open of ontbrekende vensters. Er was een periode waarin iedereen wou huwen in een kevertje of ander beestig wagentje zoals een wit eendje of men wedijverde in de lengte van de champagnekleurige limousines. Ooit is er zelfs een paartje getrouwd in een brandweerwagen. Waarschijnlijk vrijwilligers van het lokale spuitgastenteam. Dat was de tijd waarin het “ludieke” primeerde… Wat tegenwoordig dé trend is weet ik eigenlijk niet…
Vaak valt van de stijl waarin alles gebeurt, de maatschappelijke status, de pronkzucht, de hobby’s of gewoon de goede smaak van het bruidspaar of hun families af te lezen. 

Het is dan ook niet verwonderlijk dat een huwelijk op zaterdag steeds kan rekenen op veel publieke belangstelling. 

De toevallig marktende vrouwen willen de jurk van de bruid bewonderen en het liefst ook van de nodige commentaren voorzien terwijl hun mannen met een zekere “je ne sais quoi” het zaakje overschouwen, met een half oor luisterend naar de verzuchtingen van vrouwlief. 

Anders is het met vriendinnen die samen markten. Als ervaren modeshowpresentatoren, brengen ze elkaar en hun toehoorders breedvoerig verslag uit, niet enkel over het kleed van de bruid, maar algauw ook - vooral dan wanneer het een lokale schone betreft - over haar doen en laten, haar verleden en alle gekende wetenswaardigheden van haar, haar toekomstige echtgenoot of hun beider families. 

Voor iemand die graag mensen observeert, zijn dit bij uitstek gelegenheden om op ons marktplein te vertoeven, je oren te spitsen en je ogen de kost te geven. Uitgelezen momenten ook om heel wat op te steken over het lokale leven en de dingen waarmee mensen zoal bezig zijn. 

Stiekem geniet ik van deze traditie en hoop dan ook dat bij de heraanleg van ons marktplein, waarvan sprake is, het huidige gemeentebestuur dat “sociale aspect" niet ten bate van de parkeergelegenheid en het doorgaand verkeer, over het hoofd zal zien, zoals bij ons stationspleintje destijds wèl gebeurde ...

Woord en beeld : DagEnDauw

Asteroïde gespot in de buurt van de aarde ...

"Een kleine asteroïde 2012 DA14 genaamd, zal op vrijdag 15 februari veilig door de buitenste satellietbaan van de aarde vliegen", blokletterde vandaag de NASA op de "Asteroidwatch page" van hun site.

Gisteren publiceerde een 'argeloze' ik, dit blog.

En kreeg het even koud om het hart toen ik vanavond betreffend krantenartikel in m'n mailbox las.

Nu gebeurt het wel vaker dat ik een wens uit, die na enige tijd bewaarheid wordt. Zo bloeide vorige zomer  wit vingerhoedskruid in de tuin die ik me het jaar daarvoor had gewenst en vond ik deze herfst tussen de straatstenen in mijn buurt een zaailing van een witte vlinderstruik waar ik al een tijdje van droomde. Ook de vogels durven de natuur in mijn tuin wel vaker een handje te helpen als het erop aankomt om mij gelukkig te maken.

Zoals die keer toen ik in het Eos-magazine bij de afbeelding van een ijsvogel het onderschrift had gelezen dat deze in onze contreien redelijk zeldzaam is, maar wel eens durft op te duiken, ik me betoverd door z'n kleuren een bezoekje van deze bonte fladderaar "in het echt" toewenste. En wat bleek? Op een koude winterochtend zat er plots eentje boven het vijvertje op een tak van mijn Japanse esdoorn, te gluren naar de vissen. Ik was zo verstomd dat ik er zelfs niet aan dacht om m'n fototoestel ter hand te nemen. Het moment was vervlogen en ik had het niet vastgelegd, tenzij in mijn geheugen. Maar hoe dan ook vergeet je zoiets niet, net zo min als ik ooit zal vergeten hoe in datzelfde vijvertje een drietal jaar geleden een koppel eenden landde toen ik net een paar dagen voorheen had staan mijmeren aan de waterkant, hoe leuk het wel zou zijn mocht er een stel eenden zijn nest bouwen aan de oever.
Nu hoor ik jullie al denken, aan een vijver is dàt toch niets bijzonders? Wel, ja en neen. Wanneer het een vijver van voldoende afmeting betreft valt dit allicht vaker voor, maar het vijvertje waarover ik hier schrijf is amper drie bij twee meter. En dat had het parende paar natuurlijk ook gauw door.
Een drietal dagen zorgden ze voor heel wat commotie tussen de waterleliebladen, maar besloten uiteindelijk hun heem toch maar ergens anders te gaan bouwen en vertrokken de vierde dag met de Noorderzon, mij achterlatend met een gelukzalig gevoel dat er althans een poging was gedaan om aan mijn wensen tegemoet te komen. Die keer had ik uiteraard wèl ruim de tijd benut om een aantal kiekjes te schieten.

Maar dit terzijde.

De tegemoetkoming aan mijn verzuchting vanwege de kosmos, betreft een heel ander kaliber en deed me toch even slikken.

Om eerlijk te zijn zal ik pas ècht weer gerustgesteld zijn wanneer die asteroïde Huize DagEnDauw morgenavond voorbij is gevlogen... 

Dat het leven ook aan een dergelijke vraag van mij wil tegemoet komen, heeft me plots bewust gemaakt van het feit dat ik toch maar beter wat voorzichtiger kan worden in wat ik zoal wens. Zo zal een komeet maar eens echt mijn eetkamer binnen vliegen op het ogenblik dat de maaltijd hier wordt geserveerd... Je zou toch wel voor minder nalaten  om je potje te koken, niet?

Totaly sMurphy…

Ken je dat? Zo’n dag waarop alle elektronica het vertikt om mee te werken?

De batterij van je GSM die forfait geeft alvorens je, om die ellenlange sms (...ben ik in gespecialiseerd…) door te sturen, op de knop “verzenden” kon drukken? 

De kat die een kom melk omstoot. 

Je fototoestel dat, op het ogenblik waarop je denkt, daarvan de shot van je leven te maken, plots aangeeft dat de belichting onvoldoende is en jouw beeld dan maar drie seconden “verwerkt” alvorens een schimmig plaatje te tonen waarop niets herkenbaars meer te bespeuren is? Die er daarenboven, net als je GSM de brui aan geeft wanneer je beslist, om tegen je eigen principes in, het poezebeest toch maar gauw met flits, vast te leggen.

Je internetverbinding die uitvalt wanneer je dringend een adres dient op te zoeken?

De computer die opeens afsluit, omdat hij zonder je medeweten de verbinding met Internet herstelde, ondertussen updates installeerde en omwille daarvan dient heropgestart te worden, precies op het moment dat jij de blog wou opslaan die je voor het grootste deel al had geschreven, maar in je enthousiasme even was vergeten te “saven”?

Zo ’n ochtend waarop de geest van Murphy rondwaart, op zoek naar een slachtoffer en kennelijk een manische drang heeft om zich eventjes met jouw leven te gaan bemoeien?

Wel zó was mijn voormiddag vandaag. Je houdt het gewoon niet voor mogelijk. Wat fout kon gaan, liep nog fouter. Het gebeurde gewoonweg allemaal in de tijdspanne van anderhalf uur.

Vandaag dus geen peis en vree in Huize DagEnDauw.

Hier zit een opgedraaid veertje achter de computer dat hoognodig aan ontspanning toe is…

Pllllooooooooooooiiiiiiiiiiiiiiiing!!!

Ziezo, da’s ook weer dat. Zou het toch nog goed komen?

Eh, of niet?

Ach, jullie merken het wel of dit schrijfsel vandaag nog verschijnt, maar op dit ogenblik houd ik mijn buik en hart nog vast. De ene effectief, omwille van de slappe lach die maar niet over gaat wanneer ik terugdenk aan alle hilarische toestanden die zich deze voormiddag, minuut na minuut hebben voorgedaan.

De andere in overdrachtelijke zin, omdat ik me nog nauwelijks kan voorstellen dat er mij vandaag ook maar één ding zal lukken. 

Dus ook het publiceren van deze blog niet…

Ik doe nog precies één poging – wanneer die fout loopt, zet ik uit balorigheid de hoofdschakelaar van de elektriciteit uit voor vandaag en duik m'n sponde in… Morgen is er weer een dag.

Ben jij er klaar voor? Dan ik ook.

Hier gaan we!

Shooooooooooot!

En?!? Staat ie er? 

Ja?!? Dan is vast de nieuwe dag al begonnen!

° 0 °

Gedichte winterwandeling

Tijdens een avondwandeling in de eerste sneeuw eind vorig jaar, vond ik langs de weg deze bladzijde uit één of ander romannetje. Wat erop te lezen stond was niet meteen hoogstaande literatuur, maar het vergeelde papier charmeerde me, zodat ik het meenam met de bedoeling er later nog iets mee te doen. Enkele dagen voordien had ik namelijk op het web een dichtvorm ontdekt, waarvan me momenteel de naam ontgaat, maar waarbij middels doorhalingen in een gedrukte tekst, met de resterende woorden een gedicht tevoorschijn wordt getoverd. En dat zou ik ook gaan proberen.  

Tot vandaag hing dat blaadje geduldig te wachten aan mijn prikbord. Maar kijk, deze morgen kwam de inspiratie en viel plots alles als een puzzel vanzelf in elkaar.

Het perkamentkleurige velletje werd de stille getuige van mijn avondwandeling in die eerste sneeuw. Opeens zag ik hoe de woorden van een vader tot zijn zoon, als witte vlokken over het verweerde oppervlak dwarrelden en schiep er vervolgens met alcoholstift mijn eigen avondschemering rond. 

Zo eindigt dan een banaal verhaal

in gerecycleerd leesplezier.

Wandelt u in mijn voetsporen mee over het papier?  

"Hoe vroeg,

die koude.

Het kan niet

op de tijdspiraal.

"

Zacht klonk de stem

van mijn vader. 

"Zoon, wat

moet dit

allemaal?

"

Parelvisser

Enkele dagen voor Nieuwjaar ging ik snuisteren in de kringloopwinkel van een naburige stad en vond tussen alle prullaria tegen de muur, deze twee pareltjes.

Het ene is een authentiek houtskooltekeningetje van 25 bij 25 cm dat, naar ik ruwweg schat, zo'n kleine halve eeuw geleden getekend werd. Het andere een dito aquarelletje met de afmetingen 35 bij 25 cm, van iets recentere datum, gok ik. 

Jammer genoeg kon ik nog niet achterhalen wie hun scheppers zijn, omdat de namen niet bepaald duidelijk leesbaar zijn aangebracht, maar aan de details merk ik, dat zowel de ene als de andere,  de door hen aangewende techniek beslist meester was. Ik vind ze allebei heel erg mooi.

Wat denkt u ervan? Toch wel om een ietsiepietsie jaloers te worden niet, als ik vertel dat ik voor beide samen nog geen twintig euro betaalde?
Ik ben dan ook apetrots op deze aanwinsten, terug huiswaarts gekeerd die dag. De allereerste twee Nieuwjaarsgeschenken die me zomaar in handen vielen en waarmee ik alvast enorm in mijn nopjes was.

Transcendance

Zaterdag … 't Is weekend.


Deze ochtend  - de wind zat waarschijnlijk net in de goede richting - dwarrelde van buitenaf een elegie mijn dromen binnen. Terwijl ik heel in de verte de kerkklokken hoorde luiden, kwam uit net dezelfde richting een loeiende sirene aangewaaid. Aanvankelijk heel zachtjes, om daarna in drie concentrische cirkels telkens dichter en dichter te naderen. Ik ontwaak en mijn gedachten beginnen te malen. O jee, een ongeval, waarschijnlijk hier ergens in de buurt … en veel verder hoef ik dan niet meer na te denken. Wanneer er sirenes onze richting uit komen mag je er donder op zeggen dat het ongeval gebeurd is op de Rijksweg, een honderdtal meters verwijderd van mijn deur. En inderdaad, de derde keer dat de geluidsgolf aanzwelt, snoert de sirene rakelings onze laan voorbij recht het kruispunt van de Rijksweg tegemoet.

Terwijl ik klaarwakker naar het plafond van de slaapkamer staar begint ook de videoclip bij de muziek zich voor mijn geestesoog te ontrollen. Ambulanciers die uit de wagen springen om de schade op te meten, politieagenten die de plaats van het gebeuren verkeersvrij trachten te maken.
Met een diepe zucht probeer ik uit alle macht de beelden te verjagen alvorens er ook nog bekende gezichten beginnen op te doemen - wanneer opeens de tonen van de sirenes weer komen aanzetten. Nu in omgekeerde cirkels van dichtbij tot weer veraf. Van fortissimo naar forte, van mezzo-forte naar piano om uiteindelijk naar een pianissimo over te vloeien en zachtjes weg te sterven tot het enige geluid in de kamer enkel nog mijn in- en uitademen is.

… Ik adem … dus ik leef nog, hèhè! Terwijl nog even - heel in de verte - ik de laatste slagen van de kerkklokken tel, klinkt het slotakkoord. Het versleept zich door de lucht als een veel te zware eiken boekenkast die over houten planchetten wordt getrokken; een vliegtuig dat zich door de koude luchtlagen een weg zoekt naar de zon. Ook nu weer eerst zacht, dan aanzwellend om weerom uit te deinen in die hemelse verte. Na dit orgelpunt vraag ik me af of dit nu een elegie van het leven was, of eerder de dans van een mensenmaatschappij die - net als een wervelende woeli-meester - voortdurend in rondjes draait tot de trance erop volgt ?
Ik geeuw, strek me eens flink uit en wip uit bed.
Ik ga vandaag maar weer eens een rondje meedraaien met deze helse kermismolen en me, om te beginnen, naar de markt spoeden !
De dood had dan misschien wel de tuinman te pakken, maar mij nog lange niet!

Instappeuh!!!

We vertrekken!

Opgelost!

MEER(woensdagver)BEELD(ing)

Genesis - Roger Raveel

Veni, Vidi, Vici,

Op zijn eigen manier maakte de kunstenaar Roger Raveel er zijn werk van, meestal onder de vorm van een vierkant, maar vaak is het ook een verschrikking voor wie wel eens het penseel ter hand durft nemen:  Het witte vlak. Ook dit blog had er tot voor kort mee te kampen; een drietal keer mocht ik zelfs de melding ontvangen dat vanwege zo'n "blinde vlek", de antwoorden die ik gaf op reacties, nagenoeg onleesbaar waren. 

De wenende wilgen langs de weg

Weekeindverwoordingen

Onlangs werd ik  omgeleid toen ik met de fiets nog eens het baantje wou nemen waar de prachtigste hoge wilgen een erehaag vormden en zo iedere passant een koninklijk gevoel gaven, telkens je hen voorbijreed. Het bord met de woorden : "Omleiding wegens vellen van bomen", deed m'n hart een slag overslaan. Dit kon niet waar zijn. Helaas, en het waarom heb ik tot op heden nog niet achterhaald,  maar ze moesten blijkbaar met z'n allen tegen de vlakte. Die eens met groen overhuifde weg, is nu kaal en leeg en wat mij betreft, zijn betovering kwijt ...

‘Alles van waarde is weerloos’ schreef Lucebert ooit. Ik denk dat hij gelijk had.

Over lekkerbekkend gevogelte

Tussendoortje

“Wedewedeweet jij wel wat ik net ontdekt heb? En nee, geen geheimpje over ééntje van onze familie”.

“Goh – laat me raden … Een voorwerp misschien?”

“Jep”.

“Iets om op te zitten?”

“Eh nee. Nou ja, dat kan eigenlijk ook.”

“Iets om op te schommelen dan?”

“Ja en nee. Het is meer dan alleen maar dàt…”

“Hint, … hint …hint … peulease ?”

“ Oké een kleintje dan. Hier zo : Smik, smik smik smik smak …”

“Oooh, iets om op te eten …!?!”

“Ssssst! Tsj …, tsj …, tsj …, tsj …, tsj …, Wees stil! Straks hoort Bonte Specht je nog en je weet wat voor een schrokop dàt is!

Wel verdraaid kijk daar, die valse tang van een ekster op het dak heeft ons vast zitten afluisteren. Ik zag hoe ze veel te plots haar kop naar je toedraaide en wegvloog. Tsss… die nieuwsgierigheid in haar blik voorspelde niet veel goeds. Kom mee! Ik zal het je laten zien.

En zet er maar wat vaart achter of we zijn nog de laatste.”

In de prijzen gevallen

Stel je voor…

Op een avond besluit je omwille van technische problemen bij het opladen van foto’s om je oude blogconstellatie vaarwel te zeggen en een nieuw bloggeraccount te openen en wat gebeurt er ???  Precies één dag later vind je daar, out of the blue,   een nominatie in je reactieruimte voor een “ Beautiful Blogger Award”…

Het overkwam mij vorig weekeind. Eigenlijk is het best leuk om zo’n onverwachte erkenning te mogen ontvangen, en geef toe een origineler aanmoedigingsgeschenk is nauwelijks denkbaar, niet?

Als een schicht

 (vervolg deel 1)

Net voorbij de spoorlijn, op het ogenblik dat een auto ons voorbijreed klonk er plots uit het niets een enorme “KRAK!”, die gepaard ging met een verblindend wit licht. Het leek net alsof de flits van een reusachtig fototoestel in ons gezicht werd afgedrukt.

Als een schicht

Hij staarde me vanuit de witte ruimte op mijn tekenpapier, met een schichtige blik aan.

Ik zag de ogen van die prachtige witte hengst zó voor me.

Het enige wat ik nog hoefde te doen, was er de lijnen van vastleggen met mijn potlood op papier. Het zou een toepasselijke weergave zijn van het beeld dat ik die dag in een gedicht gevat had, meende ik.

Nu ja, dan doen we dat toch even?