U dare ...

Asteroïde gespot in de buurt van de aarde ...

"Een kleine asteroïde 2012 DA14 genaamd, zal op vrijdag 15 februari veilig door de buitenste satellietbaan van de aarde vliegen", blokletterde vandaag de NASA op de "Asteroidwatch page" van hun site.

Gisteren publiceerde een 'argeloze' ik, dit blog.

En kreeg het even koud om het hart toen ik vanavond betreffend krantenartikel in m'n mailbox las.

Nu gebeurt het wel vaker dat ik een wens uit, die na enige tijd bewaarheid wordt. Zo bloeide vorige zomer  wit vingerhoedskruid in de tuin die ik me het jaar daarvoor had gewenst en vond ik deze herfst tussen de straatstenen in mijn buurt een zaailing van een witte vlinderstruik waar ik al een tijdje van droomde. Ook de vogels durven de natuur in mijn tuin wel vaker een handje te helpen als het erop aankomt om mij gelukkig te maken.

Zoals die keer toen ik in het Eos-magazine bij de afbeelding van een ijsvogel het onderschrift had gelezen dat deze in onze contreien redelijk zeldzaam is, maar wel eens durft op te duiken, ik me betoverd door z'n kleuren een bezoekje van deze bonte fladderaar "in het echt" toewenste. En wat bleek? Op een koude winterochtend zat er plots eentje boven het vijvertje op een tak van mijn Japanse esdoorn, te gluren naar de vissen. Ik was zo verstomd dat ik er zelfs niet aan dacht om m'n fototoestel ter hand te nemen. Het moment was vervlogen en ik had het niet vastgelegd, tenzij in mijn geheugen. Maar hoe dan ook vergeet je zoiets niet, net zo min als ik ooit zal vergeten hoe in datzelfde vijvertje een drietal jaar geleden een koppel eenden landde toen ik net een paar dagen voorheen had staan mijmeren aan de waterkant, hoe leuk het wel zou zijn mocht er een stel eenden zijn nest bouwen aan de oever.
Nu hoor ik jullie al denken, aan een vijver is dàt toch niets bijzonders? Wel, ja en neen. Wanneer het een vijver van voldoende afmeting betreft valt dit allicht vaker voor, maar het vijvertje waarover ik hier schrijf is amper drie bij twee meter. En dat had het parende paar natuurlijk ook gauw door.
Een drietal dagen zorgden ze voor heel wat commotie tussen de waterleliebladen, maar besloten uiteindelijk hun heem toch maar ergens anders te gaan bouwen en vertrokken de vierde dag met de Noorderzon, mij achterlatend met een gelukzalig gevoel dat er althans een poging was gedaan om aan mijn wensen tegemoet te komen. Die keer had ik uiteraard wèl ruim de tijd benut om een aantal kiekjes te schieten.

Maar dit terzijde.

De tegemoetkoming aan mijn verzuchting vanwege de kosmos, betreft een heel ander kaliber en deed me toch even slikken.

Om eerlijk te zijn zal ik pas ècht weer gerustgesteld zijn wanneer die asteroïde Huize DagEnDauw morgenavond voorbij is gevlogen... 

Dat het leven ook aan een dergelijke vraag van mij wil tegemoet komen, heeft me plots bewust gemaakt van het feit dat ik toch maar beter wat voorzichtiger kan worden in wat ik zoal wens. Zo zal een komeet maar eens echt mijn eetkamer binnen vliegen op het ogenblik dat de maaltijd hier wordt geserveerd... Je zou toch wel voor minder nalaten  om je potje te koken, niet?

Uit nostalgie

Webfoto (NASA) bewerking DagEnDauw

Aarde aan Komeet

opgewonden in haar cocon,

wentelend in ‘t zweet…

O, je kwam, nam en overwon

deze doldraaiende blauwe druppel in dat grote spiegelheelal,

die glinstering van één tel. Van geen tel, was ze.

Je flitst langs de melkweg weg, zoals het leven in jouw ijs vereist.

In vuur en vlam,

daar kan geen waterdrop tegenop.

Wat is haar waarde in jouw paradijs?

Lichtjaren van niets dan alleen maar

schittering om je heen, triljoenen zoals zij.

Spiegelglinsteringen, tranen, die allen

stralend in jouw ver gezicht

amper de morgen halen,

als nevels in het ochtendlicht.

In haar zindert jouw kracht

zolang er leven is voelt ze je

staartster, rots op drift, weergaloos gestroomlijnd lichtspel

razend door haar donkerste nacht.

Keer weer.

Kom, komeet (h)eet van die aardse atmosfeer.

Storm binnen,

laat het leven herbeginnen.

haar vurige wens

…wordt mens

- DagEnDauw -

Totaly sMurphy…

Ken je dat? Zo’n dag waarop alle elektronica het vertikt om mee te werken?

De batterij van je GSM die forfait geeft alvorens je, om die ellenlange sms (...ben ik in gespecialiseerd…) door te sturen, op de knop “verzenden” kon drukken? 

De kat die een kom melk omstoot. 

Je fototoestel dat, op het ogenblik waarop je denkt, daarvan de shot van je leven te maken, plots aangeeft dat de belichting onvoldoende is en jouw beeld dan maar drie seconden “verwerkt” alvorens een schimmig plaatje te tonen waarop niets herkenbaars meer te bespeuren is? Die er daarenboven, net als je GSM de brui aan geeft wanneer je beslist, om tegen je eigen principes in, het poezebeest toch maar gauw met flits, vast te leggen.

Je internetverbinding die uitvalt wanneer je dringend een adres dient op te zoeken?

De computer die opeens afsluit, omdat hij zonder je medeweten de verbinding met Internet herstelde, ondertussen updates installeerde en omwille daarvan dient heropgestart te worden, precies op het moment dat jij de blog wou opslaan die je voor het grootste deel al had geschreven, maar in je enthousiasme even was vergeten te “saven”?

Zo ’n ochtend waarop de geest van Murphy rondwaart, op zoek naar een slachtoffer en kennelijk een manische drang heeft om zich eventjes met jouw leven te gaan bemoeien?

Wel zó was mijn voormiddag vandaag. Je houdt het gewoon niet voor mogelijk. Wat fout kon gaan, liep nog fouter. Het gebeurde gewoonweg allemaal in de tijdspanne van anderhalf uur.

Vandaag dus geen peis en vree in Huize DagEnDauw.

Hier zit een opgedraaid veertje achter de computer dat hoognodig aan ontspanning toe is…

Pllllooooooooooooiiiiiiiiiiiiiiiing!!!

Ziezo, da’s ook weer dat. Zou het toch nog goed komen?

Eh, of niet?

Ach, jullie merken het wel of dit schrijfsel vandaag nog verschijnt, maar op dit ogenblik houd ik mijn buik en hart nog vast. De ene effectief, omwille van de slappe lach die maar niet over gaat wanneer ik terugdenk aan alle hilarische toestanden die zich deze voormiddag, minuut na minuut hebben voorgedaan.

De andere in overdrachtelijke zin, omdat ik me nog nauwelijks kan voorstellen dat er mij vandaag ook maar één ding zal lukken. 

Dus ook het publiceren van deze blog niet…

Ik doe nog precies één poging – wanneer die fout loopt, zet ik uit balorigheid de hoofdschakelaar van de elektriciteit uit voor vandaag en duik m'n sponde in… Morgen is er weer een dag.

Ben jij er klaar voor? Dan ik ook.

Hier gaan we!

Shooooooooooot!

En?!? Staat ie er? 

Ja?!? Dan is vast de nieuwe dag al begonnen!

° 0 °

Bla bla bla ...

of

We spreken, we praten, we babbelen, we kletsen, we converseren, we communiceren, we strelen met woorden, we slaan ze om elkaars oren. Verkwisten ze mateloos, gebruiken en misbruiken ze zonder noodzakelijkerwijs iets zinnigs te zeggen. Of verzwijgen ze om al dan niet te kwetsen.

Woorden ...
We gebruiken ze, zonder nadenken, zonder op de gevolgen ervan te letten. Ze branden op onze tongen, liggen op onze lippen, raken onze harten, sturen onze geesten, strelen onze zinnen, misleiden onze zielen.
Als gesproken vleugels van gedachtenvogels leiden ze een eigen bestaan. Eens ze door het luchtruim zeilen, kunnen we ze nog enkel laten gaan.

Heeft een geheim iemands oren bereikt? Wees dan maar zeker dat het niet langer een geheim zal zijn. Verklankte woorden zijn immers vogelvrij. Ze waren rond, dolen als verloren zielen, verdwalen als pijlen die werden verschoten zonder doel of als sterren die mettertijd weer doven.
Maar gelukkig kunnen ze ook weer vergeten worden – als dat misschien een troost mag zijn.

Van een heel ander kaliber zijn de geschreven woorden. Deze aan elkaar geregen letters - onschuldig in essentie - zijn niet langer vogels maar gedempte kogels. Stilzwijgend zijn ze geduchte, veel doeltreffender projectielen en bovendien ook duurzamer in hun bestaan. Wat niet mag vergeten worden kan als woord maar beter neergeschreven staan.

Tot zover wat bedenkingen deze ochtend. ‘k Weet het, allemaal praatjes tegen de vaak.
Maar dat is wèl de reden waarom ik vóór het winkelen steeds een boodschappenlijstje maak.