vrijdag 21 februari 2014

Een ochtend op de winterwei




Ze dragen de weemoed op hun rug

herinneringen aan verre tochten

In hun manen de geur van

kampvuur nog

en plaatsen die ze ooit bezochten


Spits

de oren naar de wind

alsof ze luisterend naakrakende wielen

de stem van hun menner op de bok

voelen dansen in hun zielen


In de winterwei draven ze aan mij voorbij

en worden vage schimmen

Weer op de fiets denk ik wat is vrij

en zie met een hartslag in galop

de zon met hen naar boven klimmen





DagEnDauw -




Op mijn fotoblog  dezelfde woorden bij een ander beeld van,
ik dacht Tinkers of Gipsy Vanners, maar kan iemand met meer kennis van paarden mij met zekerheid vertellen welk paardenras dit werkelijk is? 







dinsdag 11 februari 2014

In dialoog met de toevalligheden van het leven



Al zolang ik me kan herinneren, sprong ik bij momenten van weemoed met pak en zak op de fiets om dat gevoel kwijt te raken aan het water van de rivier. Ik reed stroomopwaarts langs de Scheldedijk maar tegen de tijd dat de Durmemonding in zicht kwam, zat ik al neuriënd in het zadel. De stroom had mijn beslommeringen verzwolgen. Het werkte iedere keer.



Vandaag werd ik uitzonderlijk weer naar de waterkant gedreven. Waarom? Dat is een tè lang verhaal. Mijn gemoed voelde zo zwaar als het dreigende wolkendek boven mijn hoofd. De kraaien krasten in de bomen langs de weg en schreeuwende meeuwen hingen laag, vechtend tegen de wind, ik tegen mijn tranen. Soms is het water tussen twee mensen té diep en het verdriet met de jaren zo gegroeid dat het niet meer weg te fietsen valt. We willen zoveel herinneren, maar soms wou ik dat we ook eens vergeten konden. Dat we opnieuw begonnen vanaf een wit blad, met een schone lei. Ik vond een vuilnisbak aan het veer en heb er alle nare gedachten in achter gelaten, me afvragend; wanneer jij? 

Het antwoord was een genadeloze regenbui ...




De kladversie van dit verhaal ♦ ligt hier, onder een verwelkte hyacint    











donderdag 6 februari 2014

Regendag


                                                           http://dauwgrafics.blogspot.com/2014/02/rainy-day.html





Door dikke druppels heen
steunend tegen de autoruiten
tuurt lijdzaam een kind
naar het wegdeemsterend beeld daarbuiten


Ze scheurt zichzelf een wereld uit
waar ze  ook 
best nog wat wou blijven
pijn als krakend grind
laat zich maar moeizaam omschrijven


bij zo'n grauw regenweer
tussen twee huizen


 - want ìs er wel een meervoud voor thuis? -