Tijdens een avondwandeling in de eerste sneeuw eind vorig jaar, vond ik langs de weg deze bladzijde uit één of ander romannetje. Wat erop te lezen stond was niet meteen hoogstaande literatuur, maar het vergeelde papier charmeerde me, zodat ik het meenam met de bedoeling er later nog iets mee te doen. Enkele dagen voordien had ik namelijk op het web een dichtvorm ontdekt, waarvan me momenteel de naam ontgaat, maar waarbij middels doorhalingen in een gedrukte tekst, met de resterende woorden een gedicht tevoorschijn wordt getoverd. En dat zou ik ook gaan proberen.
Tot vandaag hing dat blaadje geduldig te wachten aan mijn prikbord. Maar kijk, deze morgen kwam de inspiratie en viel plots alles als een puzzel vanzelf in elkaar.
Het perkamentkleurige velletje werd de stille getuige van mijn avondwandeling in die eerste sneeuw. Opeens zag ik hoe de woorden van een vader tot zijn zoon, als witte vlokken over het verweerde oppervlak dwarrelden en schiep er vervolgens met alcoholstift mijn eigen avondschemering rond.
Zo eindigt dan een banaal verhaal
in gerecycleerd leesplezier.
Wandelt u in mijn voetsporen mee over het papier?
"Hoe vroeg,
die koude.
Het kan niet
op de tijdspiraal.
"
Zacht klonk de stem
van mijn vader.
"Zoon, wat
moet dit
allemaal?
"
