Opgelost!

MEER(woensdagver)BEELD(ing)

Genesis - Roger Raveel

Veni, Vidi, Vici,

Op zijn eigen manier maakte de kunstenaar Roger Raveel er zijn werk van, meestal onder de vorm van een vierkant, maar vaak is het ook een verschrikking voor wie wel eens het penseel ter hand durft nemen:  Het witte vlak. Ook dit blog had er tot voor kort mee te kampen; een drietal keer mocht ik zelfs de melding ontvangen dat vanwege zo'n "blinde vlek", de antwoorden die ik gaf op reacties, nagenoeg onleesbaar waren. 

Telkenmale probeerde ik er een oplossing voor te vinden waarmee ik me  kon verzoenen, maar hoe  ik ook zocht, het lukte niet zonder het hele zootje te veranderen.

De enige mogelijkheid leek wel  het lettertype van m’n complete blog te verduisteren vóór het witte vierkant dat deed, maar dàt zag ik nu net niet zitten, omdat die donkere lettertjes tegen die getaande ‘skin’ zo’n deprimerende indruk gaven. Aangezien in het hele sjabloon geen vermelding was te vinden van een wit vlak dat in de reactieruimte mijn lichte letteren opslokte, kon ik er donder op zeggen dat die code dus ergens verstopt zat waar ik er niet bij kon komen.

Gisteren besloot ik uiteindelijk mijn stoute schoenen aan te trekken om de knoop te gaan doorhakken. Ik zou drastisch ingrijpen tegen het onding dat mijn lezers ervan weerhield om nog langer op mijn berichtjes te reageren en besloot te gaan sleutelen in de html-code van mijn Stekje.

Met de moed der wanhoop, het zweet in de handen en de daver op het lijf - ik ben namelijk geen programmeur - ging ik aan de slag.

De gevleugelde woorden van een Vlaamse T.V- journaliste gedenkend : “A woman well prepared is two womans wijrd …” opende ik voor de zekerheid mijn blog in drie vensters tegelijk. Eentje waarin ik zou werken, eentje met de oude code geopend en de gegevens gemarkeerd die ik op punt stond te wijzigen - voor het geval ik tussen al die lettertjes, tekens en cijfertjes het noorden mocht verliezen.  En een laatste met een geopend blogbericht, ter controle van het resultaat na de wijzigingen, waarvan ik dan gauw weer kon overwippen naar het venster met de html-code om mijn misstap te herstellen, indien het resultaat niet het gewenste was... 

Zoals u merkt was ik dus behoorlijk goed "prepared", om zonder al teveel kleerscheuren uit de strijd met het witte vierkant tevoorschijn te komen.

Met de "Alt" en "f" -toets riep ik het zoekvakje op en tikte er #ffffff (de code voor wit) in. Vijf keer kreeg ik het op mijn bord en vijf keer veranderde ik het in zwart en weer in wit omdat het niet het gewenste resultaat opleverde. Dat verdraaide vierkant had blijkbaar geen kleurcode. Wat nu?

Op zoek dan maar naar “background”? Dit keer kreeg ik negenenzestig resultaten. Gelukkig waren die niet allemaal van toepassing en kwam ik uiteindelijk in de html-code bij “comments” terecht.

Ik verving dus “background” door "comments" en stelde vast dat er daar twee keer sprake was van “gradient color”. Dat had vast met het witte vierkant te maken want het was niet enkel wit, het had ook een gradatie waardoor het uiteindelijk overliep in de achtergrondkleur van mijn blog. Dat maakte het nóg moeilijker om een leesbare letterkleur te kiezen, omdat het verloop wel altijd ergens dezelfde helderheid had als de lettertjes die het bevatte.

“Goed dan”, dacht ik “laat ik er “full color “ van maken”; die formulering was ik al enkele keren tegen gekomen op andere plaatsen in de code, wat als optie enige vooruitzichten bood.

De eerste “gradient” veranderde echter de hele achtergrondkleur van mijn blog maar niet het witte reactievlak. De tweede daarentegen … 

EUREKA! Het was me gelukt! Ik had het witte vlak ècht weggetoverd. Ik kon m’n ogen bijna niet geloven. Voor alle zekerheid controleerde ik een aantal publicaties om me ervan te vergewissen dat er geen neveneffecten waren opgetreden. Maar neen, ik kon werkelijk niets van accessoires ontdekken die door het witte vierkant waren meegenomen op zijn aftocht.

Zo blij als een kind heb ik toen een rondedansje gemaakt. Ik had het werkelijk voor elkaar …

Dus dierbare klokkenluiders van dit blog, met name Maria, Simon en Svara, de vijand is verdreven ... dit is wat ik u drieën in het bijzonder nog even wou melden. Wanneer u hier voortaan reageert zal mijn antwoord ook zonder dat u het hoeft te selecteren met de cursor, leesbaar zijn. Hèhè, hopelijk vindt u dat net zo’n fantastisch nieuws als ikzelf en mag ik hier in de toekomst opnieuw jullie reacties lezen. 

Ondertussen heb ik vandaag, want het is weer woensdag, op "beeldend werk" een nieuwe aquarel gepost in de reeks “de stilte van water” en op de pagina met "mijn foto's" weer enkele nieuwe kiekjes losgelaten. 

Geniet nog van deze kleurrijke herfstdag

- Dauw -