Ik slenter
zonder gedachten, nergens heen.
Nergens heen
en toch voel ik met elke pas
een verwijdering
van alles wat ooit was.
Elke voet verder
is er één
naar de toekomst.
Alleen ... met de weg die me leidt
van herinnering tot herinnering
een stukje dichter bij de dood.
En ik ga op een pad,
besprenkeld met helder rood
- het zonlicht van vandaag -
voel het heden
in mijn krampachtig dichtgeknepen hand
langzaam wegglijden
als droge korrels zand.
Mijn hoop, mijn leven,
ze zijn bijna verdwenen
uit mijn leden die zachtjes beven.
Onzeker, durf ik niet meer beslissen;
zal ik verder gaan,
of toch maar alles weer teruggeven?
- DagEnDauw -
