Rechtgeaarde biologen, voel u geroepen ...
Er zijn zo van die dagen dat ik kwaad ben en me daar geen raad mee weet. Dan schrijf ik blogjes waarbij ik vanaf het begin al betwijfel of ik ze wel zal plaatsen omdat ik de neiging heb onredelijk te worden en die boosheid op te blazen tot ze barst,wat maakt dat bij de laatste letters die ik intik ze meestal in rook is opgegaan en ik me bij het herlezen van het geproduceerde afvraag, waarom ik mezelf toch weer zo heb laten gaan. Emoties zijn een bizar gegeven en spiegelen doorgaans datgene waar je je aan ergert terug naar jezelf . Maar toch... er moet iets van mijn hart.
Wanneer mensen, menen het licht te hebben gezien en beslissen - omdat ze daarvoor de juiste positie hebben - dit "licht" willens nillens over "iedereen" te laten schijnen ... word ik kwaad.
Bovendien wantrouw ik dit slag idealistische fanatici dat je momenteel zowat overal kan terugvinden. In de politiek, in de kunst, in de godsdienst, in de wetenschap, in de rechtspraak, in het onderwijs, in de journalistiek in de economie en ga zo maar door, staan ze mijlenver verwijderd van de realiteit, als gekken, vanuit hun ivoren toren dove muzikanten te dirigeren die perfect de partituren naspelen en hun bewegingen volgen, maar aan wie de muziek totaal voorbij gaat. Hoe schrijnender de situatie wordt des te bevlogener zij hun stokje hanteren. De toehoorder heeft betaalt en zal luisteren naar de kakofonie of kan de zaal verlaten.
Kwaad ook, omdat ik het benauwd krijg van het mechanisme dat daardoor in werking wordt gezet. Een mechanisme dat ons op hol geslagen systeem voorlopig nog steeds draaiende houdt. Waarbij de ware verantwoordelijken onbereikbaar lijken terwijl de "uitvoerenden", niet anders durven of kunnen - maar zich ook niet ècht verantwoordelijk voelen hoewel zij door de goegemeente wel als dusdanig worden behandeld.
Waarschijnlijk zit u zich ondertussen al een poosje af te vragen welke druppel dit keer mijn emmertje dan wel liet overlopen? Wel, om kort te gaan, de aanleiding was een gesprek met iemand van bosbeheer Vlaanderen over de zogenaamde "exoten". "Bosbeheer", dit woord deed me onlangs nog de wenkbrauwen fronsen toen ik één van hun aanbestedingsborden zag staan op een plek waar voorheen een bos was en na hun "beheer" nog slechts woestenij restte... met in heel de wijde omtrek geen boom meer te bespeuren.
Nu ben ik geen bioloog en heb allicht weinig recht van spreken, maar soms wou ik dat bepaalde wetenschappers in hun labo bleven en zich niet zouden bemoeien met een zichzelf regulerende planeet als onze aarde. Die heeft naar mijn gevoel, weinig behoefte aan figuren die zich god wanen, theorietjes in de praktijk omzettend, liefst in zo kort mogelijk tijdsbestek, want ze zouden zo eens de vruchten van hun noeste arbeid mislopen.
Ik ben me er terdege van bewust dat bepaalde "exoten" inderdaad een behoorlijk excessief gedrag tentoon spreiden waarbij inlandse soorten het onderspit delven. Dat hieraan wellicht beter paal en perk wordt gesteld kan ik nog ergens volgen. Maar wat ik niet begrijp is, de manier waarop dit momenteel gebeurt. Waarom zo plots hele bossen tegelijk vernietigd worden, enkel en alleen omdat één of andere idioot bepaalde bomen - waaronder echt waar, de rode beuk (prachtige reuzen, sommigen veel ouder dan 150 jaar), de canadapopulier (die ons ooit toch als windscherm mocht dienen) - tot exoot (en stante pede uit te roeien) bombardeerde.
Overal in Vlaanderen merk ik de laatste maanden een dergelijke onbegrijpelijke kapwoede, waarbij ik me afvraag wat er zo plots aan onze visie veranderde dat het voor bomen niet langer volstaat zuurstofleverancier voor ons te spelen, maar ze nu ook nog inlands horen te zijn. Een duiveltje fluistert me dan zachtjes de vraag in of het wellicht iets met de energiemarkt te maken heeft...? Was er de afgelopen eeuwen dan werkelijk zo'n wanbeleid en zijn de gevolgen hiervan nu opeens zo levensbedreigend, dat dit liefst gisteren nog dient te worden rechtgezet?
Wat is hier werkelijk aan de hand? Ik begrijp het niet.
Ter vergelijking even dit :
Onlangs nog, trok ik onnadenkend een dotje gras uit in mijn tuin, wat een gaatje van amper anderhalve vierkante centimeter aarde blootlegde en stelde vast dat ik daardoor de rust van een hele mierenkolonie had verstoord. Ik zag hoe een drietal eitjes dreigden te verdrogen in de zon en hoe een hele horde mieren aan het trekken en duwen gingen om ze weer in veiligheid te brengen onder de grond. Een kwartier vol zwaar labeur duurde het, alvorens mijn ingreep was hersteld. Kan u nagaan wat het kappen van een heel bos betekent voor alle levende organismen die er hun thuis hebben.
Vaak denk ik, wat heeft de aarde en de natuur toch een geduld met ons "mensen". Telkens opnieuw doen we haar onrecht aan en nog tolereert ze ons op haar huid, geeft ze ons de kans om te leren uit onze fouten. Maar leren wij ooit? Betonen wij ooit enig respect voor haar als geheel? Zelden toch..? Waar is ons vertrouwen in die grote moeder?
Het lijkt wel alsof onze beleidsmensen elk gevoel voor realiteit zijn verloren. Hebben ze de afgrond voor zich opgemerkt en hopen ze door de klok terug te draaien het zaakje te redden? Leerden zij de wet van Newton dan niet, over een lichaam in beweging?
Of is de verklaring eenvoudiger en leggen ze alvast houtreserves aan voor de verkoop de komende barre winters? Zal ik ooit hun ware motieven achterhalen?
Van alles wat leeft zijn wij wel het allergevaarlijkst en is onze eerzucht en hebzucht wellicht één van de belangrijkste oorzaken dat het evenwicht telkens weer wordt verstoord.
Zou dat ook nu het geval zijn? Of spelen hier andere drijfveren?
Ik stel me nogal wat vragen rond ons "natuurbeleid" maar vind zelden bevredigende antwoorden.
Daarom dan maar deze boodschap in een fles de virtuele zee inwerpen, hopend dat beter geïnformeerden me hierover meer weten te vertellen... Ik ben benieuwd.
