Zeemansliedje

Ik weet wel dat het ècht nog te vroeg is om aan de zomer te denken, maar soms gebeuren die dingen gewoon ... zoals vanmorgen vroeg dus. Toen kwam dít me tegemoet gedreund.

















Dronken Griekse matrozen,
die ooit als jongetjes noodgedwongen
het zeeschuim kozen,
hangen moegetergd, als schipbreukelingen,
de verweerde handen geklemd rond hun bezemstelen,
op liefdesherinneringen
aan betaalbare vrouwen en andere dingen.
Roepend om ruw bemind te worden,
dweilen ze het dek af
of nemen zwabberend zingend,
zwalpend lallend,
met brokstukken in het hart,
rasp in de keel,
geestrijk vocht op de tong,
uit nood dan maar de valse akkoorden
van in tanga gestoken tangospelende accordeonzonen
voor lief ...
Met een roos tussen de tanden
en naast zich, op de zonovergoten planken,
gevloerd, hun witte broek en potsierlijk
een paar meter verderop een beetje verloren,
hun eenzame streepjeshemd.
Zo deinend, in gedachten al aangemeerd,
nadert hun schoon schip het vasteland.
Naakt telkens weer het uur van afscheid
en ontwaakt uit mijn zomerdroom, 
dit zee-lied-en-verdriet.



- DagEnDauw-