Ik slenter
zonder gedachten, nergens heen.
Nergens heen
en toch voel ik met elke pas
een verwijdering
van alles wat ooit was.
Elke voet verder
is er één
naar de toekomst.
Alleen ... met de weg die me leidt
van herinnering tot herinnering
een stukje dichter bij de dood.
En ik ga op een pad,
besprenkeld met helder rood
- het zonlicht van vandaag -
voel het heden
in mijn krampachtig dichtgeknepen hand
langzaam wegglijden
als droge korrels zand.
Mijn hoop, mijn leven,
ze zijn bijna verdwenen
uit mijn leden die zachtjes beven.
Onzeker, durf ik niet meer beslissen;
zal ik verder gaan,
of toch maar alles weer teruggeven?
- DagEnDauw -
Mooi. Tja, hoeveel wil je nog investeren in je leven op zo'n leeftijd?
BeantwoordenVerwijderenJe hebt in gedachten een eindje mee geslenterd, toch denk ik dat weinigen echt in de schoenen van deze eenzame oude man stappen.
VerwijderenLevensmoeheid heeft doorgaans niet zoveel met leeftijd te maken, denk ik. Het is eerder een ingesteldheid...
Dat afscheid nemen elke keer weer is een proces waar niemand omheen kan maar komt indringend binnen zoals jij het verwoord!
BeantwoordenVerwijderenMooi!
Dat thema houdt "menigeen" bezig hé, Svara.
VerwijderenJe maakt me blij met dit woordje van waardering. Dank.
Wat mooi!!
BeantwoordenVerwijderenDank!
Verwijderen