 |
| foto DagEnDauw |
Het wordt ten stelligste afgeraden om lang tussen tamme ganzen te vertoeven. Eerder nog ben je zelf getemd dan dat je een enkeling wild van hart zou maken. Het zijn vergeefse pogingen.
Daarom vlieg ik ieder jaar de wilde ganzen tegemoet, wanneer de koeien nog hun natte neuzen en zachte uiers in het bedauwde gras duwen; zwalpende onheilsbrengers zich krassend tot de vlucht verzamelen en hun inktzwarte vleugels over gekortwiekte maïsvelden uitslaan terwijl de grote vuurbol, de buikranden van witte nimbuswolken in lichterlaaie zet.
Omdat de herfst me naar binnen tracht te drijven, vlucht ik weg op de wieken van mijn gedachten. Het is niet de duisternis die me schrik aanjaagt, o nee. Ik houd van het donker en de zaligmakende rust. Doe zelfs niets liever dan langs de dijken dwalen rond middernacht. De bijna totale stilte waarin alleen het zacht ruisende water en het ritselen van gewassen wordt doormaasd met het tsjirpen van krekels die zich niet in bedwang kunnen houden, vind ik overweldigend. Wanneer de maan daar overheen een glanzend vernislaagje legt, maakt dat alles mij uitzinnig tevreden met het leven. Een wereld voor mij alleen, geen levende ziel te bespeuren, dat is puur genieten.
Neen, waar ik koude rillingen van krijg is, wat er in die najaarsduisternis besloten ligt; datgene wat de dingen hun kleuren ontvreemd… De onmacht die de bladeren aan de bomen ontrukt, de zon te vroeg over de eindlijn van de dag duwt, de laatste bloemen van alle geur ontdoet, de dagen hun warmte ontneemt en de nachten tot zwarte krochten maakt. De nakende dreiging die de vogels hun vreugdevolle zingen belet en het hunebed spreidt voor de stervende Pan.
Wanneer moerasgeesten, mij ’s morgens vroeg vanuit de wissen wasmand aangrijnzen met hun oude koppen en hier het voorgeborchte van de winter ontsluiten door de hellepoorten van gemis te openen; wanneer het verdriet van een verloren strijd om het eeuwige leven tastbaar wordt, dwingt de tijd me de zon van het Noorden achterna te gaan.
Zó behoed ik, met mijn eigen leven, de vonk diep in mij die in de lente alles weer zal wekken.
Ik hoor de roep, ik ga… en word Dún Fhearghusa’s dwaallicht in een millennialang vergeten verhaal, op zoek naar een toevluchtsoord tegen midwinternacht.
° O °
Bietje somber beeld Dauw maar een prachtig verhaal!
BeantwoordenVerwijderen's Nachts heb ik nooit een krekel gehoord.
hartelijke groet voor jou en geniet ....Gij nachtbraker :-)
Tja Svara, de herfst stemt me inderdaad soms wat somber maar niet als de zon schijnt, zoals vandaag ;-)
VerwijderenEn wat die krekels betreft; de "nachtbrakers" zijn vast in Vlaanderen langs de dijken komen wonen, hier worden ze pas goed wakker als de avond is gevallen.
Hartelijke wedergroet en ik neem jouw advies ter harte.
Dank je
Melancholie ten top... #herfst
BeantwoordenVerwijderenHet is er de tijd van het jaar voor hè, Wondelgijn?
VerwijderenDank je voor je bezoekje en nog een fijn weekeinde gewenst.
- Dauw -
jij houdt ervan om langs de dijken te dwalen als het donker is, ja zelfs nacht... wel hier zit er nog zo eentje, met het geluk de dijken heel nabij te hebben
BeantwoordenVerwijderenwanneer de wereld in slaap valt en "ik alleen" nog wakker ben dan voelt dat als een hemel op aarde en daar, langsheen de dijken van mijn prachtige dorp kom ik tot leven, at midnight
Zwoele zomernachten dragen wel mijn voorkeur weg bij dergelijke escapades, als ik eerlijk mag zijn Mamira, maar het gevoel dat je beschrijft is me zeker niet vreemd, allicht omdat in het donker alle zintuigen op scherp staan, denk ik.
VerwijderenPrachtig geschreven, Dauw. Ik voel de emoties, dwars door je woorden heen, en geniet van iedere wel-gepende zin.
BeantwoordenVerwijderen