Hopa!

O ja, ook ik dacht als kind dat alles voor altijd zou blijven zoals het was, wanneer ik het maar stevig genoeg vasthield... Maar iedereen leert en zo begreep ik al gauw dat het er in werkelijkheid anders aan toegaat. Dat zij die durven loslaten - en telkens opnieuw recht staan wanneer de grond vanonder hun voeten wordt weggemaaid - om zonder twijfelen, met lege handen te herbeginnen, meestal de sterkste zijn. Houvast? Het zou me wat, dat is er niet. Nooit! Het is een illusie waarmee we onszelf  opzadelen en die ons vroeg of laat teleurstelt. 

"Als we maar hard genoeg werken zullen we gerespecteerd worden…" 

"Als we maar geld genoeg verdienen zullen we steeds iets te eten hebben…" 

"Als we maar een eigen huis kopen, zullen we nooit zonder beschutting zijn… "

"Als we maar kleren genoeg aanschaffen zullen we nooit naakt hoeven rond te lopen… "

"Als we maar de mensen rondom, aan ons binden, zullen ze ons nooit alleen laten…"
"Als we maar ... ".

We menen noden te kunnen lenigen door dingen te verwerven, te bezitten. Toch duurt het voor het leven slechts een vingerknip om ons alles weer afhandig te maken. Wie zich daarvan bewust is, houdt niet langer vast. Begeert ook niet meer en wordt een tevredener en vrijer mens.

Het is als vliegen op eigen krachten. Een vogeltje doet het gewoon. Mensen niet, die denken, … vaak en veel teveel. En toch, uiteindelijk staan we aan het eind allemaal zonder keuze en met lege handen voor die afgrond. 

Dwìngt het leven ons om hààr te laten gaan en tot dan leert ze ons keer op keer, dat degene die de moed ontbreekt om los te laten en uit het nest te springen, ook al kreeg hij duizend vleugels, nooit zal vliegen ...

Vier daarom het leven elke dag!

Fijne vakantie!