Niet van de poes ...

Foto DagEnDauw

Hèhè, dat hebben we ook weer gehad...Tijd voor een laat ontbijt.

Toen ik deze ochtend de deur naar de woonkamer opende, werd mijn reukorgaan plots geteisterd door die typische onaangename nevenverschijnselen van de lente.

Vannacht had er ontegensprekelijk een bezoeker langs huize DagEnDauw geparadeerd en er zijn sporen achtergelaten. Allicht kicken kattinnen op die geur en worden ze er gewilliger door, maar op mij maakten deze feromonen totaal niet de gewenste indruk, ze kwamen duidelijk niet van mijn ware Jacob, en mijn honger was dan ook vrijwel meteen over.

Niet de reukzin van de poes, maar die van een andere viervoeter, stak in mij de kop op, en als een geoefende retriever trok ik op jacht doorheen het huis. Ik zou dit katje wel eens wassen.

Had zoonlief wellicht de deur van de wasplaats vergeten sluiten gisterennacht, vroeg ik me af? Neen, dat was niet het geval.

Die deur was dicht en toen ik naar binnen ging, kwam me meteen de lieflijke geur van Marseillezeep tegemoet. Hier was duidelijk niets aan de hand.

In de keuken bleek, na grondig gesnuffel van mijn kant, de schade ook nog behoorlijk mee te vallen. Maar zodra ik de woonkamer weer binnen trad was de stank haast niet te harden.

Goed, hier moest dus ergens de lamp van die nachtelijke Cassanova branden.

Op handen en knieën, de neus ter hoogte van een denkbeeldige kater, inspecteerde ik iedere vierkante centimeter tot ik  langs de drempel van de schuifdeur kwam en mijn oog plots viel op een soort olieachtige substantie tegen het schuifdeurraam.

Yes! Pluim voor Dauw’s zintuigen. Ze hadden hun dienst alweer bewezen.

Hier had die potente Garfield  zijn  vlag dus geplant, maar niet voor lang meer.

Dacht dat kattenbeest nu werkelijk me te slim af te kunnen zijn? Dan had hij het wel grondig mis, poes.

Er was slechts één klein probleempje om hem met gelijke munt te kunnen terugbetalen…

Vrouw zijnde, miste ik er de instrumenten voor, maar geen nood, ook daar had ik algauw de oplossing voor bedacht; ik zou de hulp van míjn meneer inroepen.

Gewapend met een dikke dot keukenpapier nam ik hem bij de hand en liet hem sproeien over de geur waar die nachtelijke bezoeker zijn vlaggenspoor had getrokken. Mij altijd met hart en ziel ter wille zijnde, volbracht hij zijn opdracht van harte, royaal en overvloedig…

Ik lachte in mijn vuistje, daar zouden die fluwelen Don Juan en zijn volgzame Courtisanes met hem, wel hun bekomst van hebben, wanneer ze vannacht opnieuw hun bacchanalen vierden en voorbij mijn deurtje kwamen.

Ik drukte van blijdschap, die lieve schat een kus in zijn hals  en stak opnieuw mijn neus in de lucht, dit keer om  te genieten van een frisse geur van pompelmoes en groene thee die stilaan mijn huis vulde.

Ziezo we kunnen, zij het iets later dan gepland, toch nog gaan genieten van een smakelijk ontbijt. Dankjewel Mr. Proper, voor bewezen diensten, je gaf me mijn appetijt terug. 

Laat nu maar de sterke hete koffie aanrukken.

Driegoten Blues - the short cut

Er wortelt een blauwe boom in mij

hij verstrengelt ons bestaan

Zijn kruin kreunt zacht een requiem

voor hen die al zijn neergegaan

De terechtstelling van een diepblauw bos in mei

grijpt me met droefheid aan

Elke gevelde wordt tot echo van mijn harteklop 

elk vallend blad verwerkt in een traan.

Woord en beeld door DagEnDauw

Momenteel een dagelijks tafereel

Wat prachtig toch, een luchtballet van twee jonge merelhanen die strijden om een eigen broedplek.

Amper van de vorige lente uit hun ei proberen ze nu al elk een overlappend deel van mijn tuin in te palmen. De twistappel schijnt ergens tussen de kerselaar en de vijver te liggen want daar is wellicht het meeste voedsel te vinden.

Toen deze morgen, de ene daar een regenworm uit de grond aan het lostrekken was, dook de ander erop af om 'm het merelmaal afhandig te maken of het op zijn minst samen op te peuzelen. Maar daar kwam niets van in. De eerste had veel meer zin in een krijgsdans om het karige voedsel dat hij zopas in het zweet des aanschijns bijna aan de aarde had ontrukt, met man en macht te verdedigen, dan het te delen.

Door het zachte lenteweer lijkt mijn tuin net een opgewonden muziekdoos. Terwijl in de top van de lijsterbes een vink zijn hoogste liedje aanheft, geeft een mezenmannetje in een helder en ritmisch herhaalde "turiet-turiet-turiet" de cadans aan. 

Hem hoorde ik deze morgen zo rond zeven uur al bezig in het nestkastje tegen de gevelmuur met de inrichting van zijn woonst. 

Hij achtte het daarbij nodig om, met een bijzonder geslaagde elektrische-wekker-imitatie (en jongens, wat heb ik een hekel aan dat soort wekkers), voortdurend aan z'n liefje te laten weten waarmee hij bezig was, zodat zij, ondertussen ergens in de omgeving op koopjesjacht naar nestmateriaal, dat ook zou doen. 

Een behoorlijk achterdochtig typetje dus, beslist niets voor mij ... Maar zij denkt daar duidelijk anders over want, wanneer je nauwkeurig luistert hoor je op zijn opdringerige "turiet", ergens in de verte telkens een zachte echo weerklinken als antwoord. 

En meneer "Spaghetti", die had dus geluk dit keer. Hij kon stilletjes op zichzelf terugplooiend, de aarde weer inglijden en zijn wonden gaan likken alvorens aan voortplanten te denken... 

Als de merel hem daarbij tenminste niet al geholpen had en hij zich ondertussen in tweeën vrolijk maakte over de beide kemphanen, want dàt kon ik vanuit mijn schuilplaats niet waarnemen zonder daarbij de dansers te verjagen die ondertussen aan hun paso doble waren begonnen.

Borst vooruit, kop omhoog en fier als een gieter draaiden ze om elkaar heen.

Soms samen opgaand dan weer  de ene boven de andere fladderend, om synchroon terug het gras op te dwarrelen en met geopende vleugels en de staart schuin opstaand opnieuw een rondedansje te maken en als door een wervelwind gegrepen spiraalsgewijs de lucht in te draaien, zwart en glanzend in het ochtendlicht. Tot één van beiden het uiteindelijk door had dat het ontbijt waarvoor gedanst werd er was vanonder gemuisd. Plots loonde al dat gefladder  de moeite niet meer en vloog de belager met veel heisa de tuin uit zodat ook het "geturiet" van de mezeman compleet van zijn melk, enkele seconden stilviel. Maar net zo gauw hernam hij het weer in de hoop dat vrouwlief weldra zou arriveren met het verzamelde nestmateriaal... Het leven dringt hier. Je merkt het aan alles, dat het eerste ei zó moet worden gelegd.

Op het dak koeren verliefde Turkse tortels en in de robinia overlegt, na een grondige inspectie, de ekster met zichzelf of ze takken uit het nest van vorig jaar zal recycleren, of het hele nest weer zal restaureren om het te recupereren. Ze raakt er niet uit en vliegt tenslotte krijsend weg.

"Maar alvorens aan jongen te beginnen" denkt de merel, "toch maar eerst een frisse douche nemen, want welke zichzelf respecterende merel-chick, wil er nu een bezwete merelhaan als man?" En hij is vastbesloten de mooiste Miss Merel tot zijn vrouw te maken, dat zie je 'm zó aan, al moest hij er z'n eigen broer dansend bij uit de weg ruimen...

Zin en onzin

Gekriebel in de

Alles heeft zin, zelfs een volzin vol onzin.
Onzinnig te denken dat de zin zoek is.
Die zit er heel zeker in...
Is het niet in de context, dan in de vorm of de inhoud
of in de zinnelijkheid van het gezegde.


Het staat ons zelfs vrij
er onuitgesproken dingen bij te verzinnen
als zilte zoenen en zoete gezangen.
Zinnen zwalpen toch maar rond de waarheid.
Ze zitten er nooit eens middenin.


Volzin, veel zin, voelzin,
onzin, zonzin, laat ze gewoon binnen
 om te beginnen
en de zindering
onze zinnen strelen.



Woord en beeld : DagEnDauw