Iedere zaterdag is er markt bij ons op het dorpsplein. ’s Morgens, nog voor zonsopgang arriveren de eerste marktkramers al, om hun waren uit te stallen, zoeken het plekje op, dat voor hen werd voorbehouden en gaan meteen aan de slag, tussen de bedrijvigheid door, met collega’s over koetjes en kalfjes keuvelend of aan de hand van het weer, voorspellingen makend over de te verwachten gang van zaken. Het is veruit het enige moment waarop er nog een beetje leven is op het marktplein van onze gemeente, waar voor de rest van de week nog nauwelijks wat te beleven valt. Die dag worden meestal ook de kerkelijke huwelijken ingezegend.
Zo rond een uur of tien, wanneer het aantal marktgangers zijn piek bereikt, komen ook zij aangereden; ceremoniewagens te kust en te keur.
Ze wisselen met de seizoenen èn de mode.
Een tijdje geleden waren het nog charmante oldtimers die opmars maakten, versierd met bloemen, tule, strikjes en lintjes, en in de zomer dan vooral, paardenkoetsen of oude trollies met open of ontbrekende vensters. Er was een periode waarin iedereen wou huwen in een kevertje of ander beestig wagentje zoals een wit eendje of men wedijverde in de lengte van de champagnekleurige limousines. Ooit is er zelfs een paartje getrouwd in een brandweerwagen. Waarschijnlijk vrijwilligers van het lokale spuitgastenteam. Dat was de tijd waarin het “ludieke” primeerde… Wat tegenwoordig dé trend is weet ik eigenlijk niet…
Vaak valt van de stijl waarin alles gebeurt, de maatschappelijke status, de pronkzucht, de hobby’s of gewoon de goede smaak van het bruidspaar of hun families af te lezen.
Vaak valt van de stijl waarin alles gebeurt, de maatschappelijke status, de pronkzucht, de hobby’s of gewoon de goede smaak van het bruidspaar of hun families af te lezen.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat een huwelijk op zaterdag steeds kan rekenen op veel publieke belangstelling.
De toevallig marktende vrouwen willen de jurk van de bruid bewonderen en het liefst ook van de nodige commentaren voorzien terwijl hun mannen met een zekere “je ne sais quoi” het zaakje overschouwen, met een half oor luisterend naar de verzuchtingen van vrouwlief.
Anders is het met vriendinnen die samen markten. Als ervaren modeshowpresentatoren, brengen ze elkaar en hun toehoorders breedvoerig verslag uit, niet enkel over het kleed van de bruid, maar algauw ook - vooral dan wanneer het een lokale schone betreft - over haar doen en laten, haar verleden en alle gekende wetenswaardigheden van haar, haar toekomstige echtgenoot of hun beider families.
Voor iemand die graag mensen observeert, zijn dit bij uitstek gelegenheden om op ons marktplein te vertoeven, je oren te spitsen en je ogen de kost te geven. Uitgelezen momenten ook om heel wat op te steken over het lokale leven en de dingen waarmee mensen zoal bezig zijn.
Stiekem geniet ik van deze traditie en hoop dan ook dat bij de heraanleg van ons marktplein, waarvan sprake is, het huidige gemeentebestuur dat “sociale aspect" niet ten bate van de parkeergelegenheid en het doorgaand verkeer, over het hoofd zal zien, zoals bij ons stationspleintje destijds wèl gebeurde ...
Woord en beeld : DagEnDauw
